[El Correo Gallego] As dúas gorras de Víctor Freixanes

A situación da lingua galega é preocupante porque perde falantes sen control e porque as supostas medidas que toman as institucións para promocionala son case todas unha impostura, un gasto inmenso sen resultados.

Esta análise miña, foi respondida por Freixanes nunha entrevista, dicindo que non se pode ser pesimista e que ese diagnóstico é falso. O académico basea a súa afirmación en que o pesimismo é letal e non fai máis esforzo nin usa máis datos que os da intuición.

Segundo o dicionario de Estraviz (o mellor dos editados en Galiza), o pesimismo é a opinión dos que pensan que todo é malo ou vai mal. Eu son un optimista incorrixíbel, feliz porque o sol aluma, pero non pretendo ocultar a realidade nin maquillar os problemas. Tampouco Al Gore, salvando as distancias, é pesimista por advertir do desastre se continúa o cambio climático; somentes analiza e conclúe; para actuar, se é posíbel.

Por que Freixanes sostén e non emenda ese criterio superficial e considera negativo que se afirme a verdade? Porque usa dúas gorras que son incompatíbeis. Unha é a de empresario, que pon cando loa os éxitos das súas empresas e busca recursos para os labores das institucións que xestiona. E a solicitude é necesaria, claro, e tamén virtuosa cando se dirixen organismos dese tipo, mais ten contrapartidas. A principal é que a capacidade de crítica fica moi reducida. Ao poñer a outra gorra, a de analista, resúltalle imposíbel cuestionar a política do poder sen entrar en contradicción con el. Por iso Freixanes é superficial nos diagnósticos.

Quen afonde minimamente no problema do idioma, observará que o actual goberno da Xunta, e os anteriores, son responsábeis do malgasto de centos de millóns de euros que só serven para facer propaganda e clientelismo cultural. Se alguén quere cambiar as cousas debe comezar por denunciar esta evidencia. Por outra banda, o froito principal das institucións lingüísticas, academias e demais negociados, subvencionados polo poder, é o de soster un traballo confuso e unha inmensa nómina, que necesita dicir que a cousa non vai mal. Porque se o dixesen pararíase a bicicleta.

Fonte: El Corrego Gallego.