Apesar da chuva, um grupo de companheiros e companheiras assistírom hoje mesmo, na praça do Concelho, à chegada do autocarro do colectivo antigalego 'Galicia Bilingüe', fazendo-lhes chegar, como acontece em cada cidade e vila galega que visitam, que os inimigos do nosso idioma nom som bem-vindos.
Claro que, para a nossa (relativa) surpresa, entre as poucas pessoas que assinárom o manifesto em defesa do espanhol que essa entidade promove, encontramos o que até há dous dias era concelheiro de Obras na Cámara Municipal da nossa cidade, Miguel Reimúndez, do grupo municipal de Izquierda Unida.
Temos certeza que o seu gesto de apoio aos ultras antigalego nom reflecte nem sequer o sentir da maioria da militáncia do seu partido, para já nom falarmos da sua importante massa de votantes no nosso concelho, que mui maioritariamente apoia as actuaçons em defesa da extensom de usos do galego. Por isso achamos importante dar a conhecer a posiçom deste cargo público ferrolano num tema tam importante para Ferrol como o necessário apoio ao avanço social do idioma próprio da Galiza.
De resto, poucos, pouquíssimos ferrolanos e ferrolanas assinárom contra o galego e, ao contrário, houvo bastantes que contestárom com um rotundo NOM! ao pedido destes bilingüistas que renegam da nossa língua.
Pola nossa parte, continuaremos a denunciar a actuaçom impune de quem reclama abertamente a marginalizaçom do galego no seio do seu próprio país de origem, que é o nosso: Galiza.
Fonte: Fundaçom Artábria.
sexta-feira, 31 de outubro de 2008
Artábria opujo-se à presença de 'Galicia Bilíngüe' em Ferrol
domingo, 19 de outubro de 2008
Movimento ridiculista galego chama a ‘aderir’ à manifestaçom da Mesa por la libertad lingüística
Hoje no Obelisco corunhês, às 17h30, «Por la libertad de lengua, no a la imposición»
PGL - Após as manifestações pró-espanholistas acontecidas no País Basco, no passado dia 20 de Setembro, e nos Países Cataláns, no passado dia 28 de Setembro, chegou o turno da Galiza e o galego, com a manifestaçom convocada na Corunha para hoje Domingo, 19 de Outubro, pola Mesa por la libertad lingüística.
A manifestaçom sairá às 17h30 do Obelisco até Maria Pita, decorrerá sob a legenda «Por la libertad de lengua, no a la imposición» (sic), e conta com o apoio de outras entidades, entre as quais as galegas Asociación gallega por la libertad de idioma, Coruña Liberal, Vigueses por la Libertad. A novidade, no entanto, vem dada polo facto do movimento subversivo-esmorgueiro galego chamar à dar resposta ridiculista, 'aderindo' à mesma.
Além da recém nascida, e muito activa, Plataforma Sei o que nos figestes... nos últimos 525 anos, outros grupos ridiculistas que tinham ficado no silêncio, tais como Tan gallego como el gazpacho ou a Mesa contra el libertinaje lingüístico, ressurgírom das suas cinzas.
Vale a pena visitar as webs destes grupos e ver o ambiente ridiculista que tenhem pronto para a manifestaçom, com consignas como «En Galicia... en Castellano», ou «Menos Gallego y Más Religión», consignas ridiculistas que ecoarám polas ruas da cidade herculina contra a 'imposiçom' do galego.
Fonte: PGL.
[ANT] Entrevista com Corina Porro 'Impoñer o galego é ir contra o galego'
Entrevista com a dirigente do PP em A Nosa Terra (19.10.2008 | 08:27)
Xan Carballa. A senadora do PP Corina Porro, sostén que todo galego debe ter a obriga de coñecer o galego pero entende que se dá unha imposición no ensino.
Pensa que o galego debe ter os mesmos dereitos que o castelán?
Afortunadamente temos dous idiomas e o galego toda persoa que viva en Galicia debe ter a obriga de coñecelo e, libremente, cada cidadán sen imposicións falar o que lle pete. ¿Isto quere dicir que teñamos que dar o 90% das asignaturas en galego?
Ningún informe oficial nin estadística dá ese dato.
En moitísimos centros concertados danse todas as asignaturas en galego menos ximnasia e relixión, por exemplo nos Xesuítas en Vigo. Estou en contra do Decreto do Ensino porque hai asignaturas científico-técnicas, como poden ser as matemáticas, nas que non pode haber imposición, porque limitas os alumnos cando van fóra. A imposición provoca rexeitamento en persoas que terían que amar o idioma da súa terra.
Daquela considera que está en perigo o castelán en Galiza, como anunciou o Manifesto en Defensa de la Lengua Común?
Iso sería unha manipulación do que penso. A miña neta desde cativiña vive rodeada dos libros dos Bolechas e doutros en galego. Eu mesma tentei perfeccionalo, leo a poesía galega e nas miñas intervencións institucionais úsoo. O que digo é que a imposición vía decreto é mala para o galego e para a nosa cultura, porque provoca rexeitamento. E non falo de porcentaxes, senón da libertade dos pais para escoller a lingua na que escolarizar os fillos. E tamén de igualdade nas relacións dos cidadáns coa administración –deben ir todas as comunicacións nas dúas linguas cooficiais–; co comercio, aos que non debe impoñerse a rotulación en galego e que iso lles condicione as axudas. Hoxe hai investigadores competentes aos que non se lle admiten traballos na Xunta ou lle rebaixan a puntuación por non estar feitos en galego. Isto é inxusto.
Fonte: A Nosa Terra.
sexta-feira, 17 de outubro de 2008
Universidade de Vigo lança campanha para conscienciar face à castelhanizaçom dos nomes e apelidos
Disponibiliza um sítio web com todo tipo de informaçom para restaurar os antropónimos à forma galega
A contundência contra a deturpaçom dos apelidos galegos, e também face à profusom de nomes nom galegos, é um dos signos distintivos de umha nova campanha da Área de Normalizaçom da Universidade de Vigo, Chámate con xeito.
«Os apelidos forâneos nom se traduzem. Alguém que hoje more na Galiza e se apelide Baker (inglês) [...] ou Fuster (catalão) nom se poderá galeguizar em Forneiro [...] ou Carpinteiro. Mas os apelidos galegos (os que levamos os 95% dos galegos e galegas) sim som re-galeguizáveis legalmente se têm forma original galega alterada polo castelhano».
No sítio web da iniciativa podemos encontrar informaçom que apoia e mesmo documenta alguns dos principais casos de castelhanizaçom de apelidos, como os sobejamente conhecidos Sotelo por Soutelo ou Otero por Outeiro, entre muitos outros.
Outra interessante ferramenta disponibilizada no web é um simulador de nomes e apelidos «em correcto galego e em correcto castelhano». Basta com preencher os campos de um formulário e introduzir nome e apelidos, para a seguir vermos duas versões, umha com o nosso nome e apelidos na forma galega e outra com o nome e apelidos em castelhano. O objectivo é comprovar como boa parte dos galegos e galegas combinam um nome nom galego (geralmente castelhano) com apelidos genuínos galegos, mas também algum caso de nome galego acompanhado de apelidos castelhanizados. A única limitaçom da ferramente é que apenas aceita como galega a ortografia ILG-RAG e que o seu banco de nomes e apelidos só abrange os mais frequentes.
Por último, a web também inclui exemplos históricos do que aconteceu (e acontece) noutros países, ademais da possibilidade de descarregar a legislaçom na matéria e os formulários para apresentar no Registo Civil para alterar os nomes ou apelidos para a forma galega.
Campanha «Eu nunca serei yo»
As iniciativas de galeguizaçom de nomes e restauraçom de apelidos à forma natural galega nom som novas no seio do movimento normalizador, e já diferentes colectivos, da Associaçom Galega da Língua à Mesa, entre outros, têm trabalhado nesta direcçom. Actualmente, umha das organizações mais activas é a Associaçom Cultural A Gentalha do Pichel com campanhas como Eu nunca serei yo de galeguizaçom maciça de apelidos ou a iniciativa Lembra-lho quando puderes, encaminhada a denunciar a hipocrisia dos governantes que falam da necessidade da normalizaçom mas nom se preocuparam por naturalizarem os seus apelidos.
Fonte: PGL.
quinta-feira, 16 de outubro de 2008
[ANT] Unha campaña 'ao máis puro estilo batasuno'
As reaccións ante a campaña 'Chámate con xeito', que vén de lanzar a Universidade de Vigo, non se fixeron agardar. 'Libertad Digital' refírese a este proxecto como 'un planfletillo que non é máis que un compendio das teorías máis casposas, etnicistas e reaccionarias do nacionalismo galego'.
Un dos artigos que publica a páxina web Libertad Digital, titulado 'La Universidad de Vigo financia un panfleto que amenza a los que no hablan gallego', refírese á Área de Normalización Lingüística da Universidade de Vigo, como un ente que impón o galego “por medio de coacción legal e moitas veces ilegal”. Tamén fala das siluetas que aparecen no cartel como “a iconografía das obsesións da esquerda nacionalista totalitaria galega”, que segundo apunta, se sinala “ao máis estilo batasuno” cos “cartos que deberían destinarse a mellorar a dubidosa calidade dos servizos educativos que ofrece esta universidade”.
Despois de facer alusión ás “teorías máis casposas, etnicistas e reaccionarias do nacionalismo galego”, afírmase que a Universidade de Vigo gasta os cartos en “coaccionar o persoal para que cambie o seu apelido”. Tamén insta os “novos inquisidores” do “plan de desinfección” a que comecen aplicando a galeguización “ao líder do BNG, Anxo Quintana –din por Anxo Quintá–, en lugar de tirar diñeiro público e de ameazar aqueles que non se plegan ante as pretensións totalitarias dos nacionalistas”.
Relacionada coa anterior información, Libertad Digital publica un artigo de opinión asinado por Cristina Losada baixo o título “El retorno de la limpieza de sangre”. Nel fala do nacionalismo galego como “nacionalismo con z” e asevera que , “a unha universidade que permite e financia unha campaña así, débeselle despoxar de ese nome. Mantelo deshonraría unha institución que naceu apelando o universal”.
Fonte: A Nosa Terra.
[PGL] Pedem a restituiçom das ajudas directas ao empresariado para o uso do galego
Responsabilizam Tourinho da situaçom da língua no mundo da empresa
PGL - A Mesa classificou ontem de «distracçom fraudulenta de dinheiro público» a substituiçom das ajudas directas às empresas para o uso do galego polo macro convénio assinado entre a Secretaria Geral de Política Linguística e a Confederación de Empresarios de Galicia em matéria de normalizaçom linguística.
Carlos Calhom pediu para serem retomadas as ajudas directas com a fiscalizaçom, informaçom e peridiocidade devidas com o objectivo de cumprirem bem o seu fim, pois, recordou, «durante o governo do PP nom servírom sempre para a finalidade que foram criadas, mas estám recolhidas em quatro medidas do Plano Geral de Normalizaçom Linguística».
O presidente da Mesa denunciou que tanto o Plano Geral de Normalizaçom Linguística (PGNL) quanto a Carta Europeia de Línguas Regionais ou Minoritárias (CELRM), aprovadas por unanimidade, nom estám a ser cumpridas, fazendo o presidente Tourinho responsável directo por isso.
Segundo A Mesa «nom há umha correspondência entre o número de pessoas que usam o galego no dia-a-dia e os níveis de utilizaçom deste idioma nos sectores industriais, comerciais e financeiros, especialmente nos usos considerados mais formais, como a rotulagem ou a publicidade, e também nom existe umha consciência sobre a existência de direitos linguísticos nesse ámbito, que devem ser garantidos e respeitados».
Como exemplos, Calhom destacou incumprimentos no assessoramento linguístico às empresas «para que os quadros técnicos podam desenvolver em galego a sua actividade e seja possível assim conservar a língua em todo o processo produtivo», nas subvençons para a publicidade em galego, ou nos acordos para a selecçom de pessoal com competência linguística, em sectores como o bancário.
O relatório apresentado ontem aponta como casos graves a vulneraçom do artigo 10 da CELRM, que refere que os serviços públicos proporcionados polo Estado ou através de concesons e autorizaçons administrativas, «devem ter cláusulas de direitos linguísticos, nomeadamente garantindo o atendimento ao público e a facturaçom em galego».
«Há empresas de gás que nom reconhecem a validez dos escritos em galego e que obrigam a que o atendimento seja em castelhano», denunciou Calhom, acrescentando ainda que «o galego está ausente da maioria da documentaçom financeira e bancária, a pesar dos passos dado por Caixa Galicia e, em menor medida. Caixanova».
No que respeita ao sector público, o relatório salienta casos como RENFE, ADIE (serviços ferroviários), Correios e Telégrafos ou AENA (aeroportos), empresas em que nom fôrom realizadas actividades para promover o uso do galego, pois só aparece «parcialmente nalguma documentaçom mais formalizada». Igualmente, em empresas como Navantia o galego é totalmente excluído, mas é de destacar que empresas do sector privado, como Barreras, estám a dar passos para a sua galeguizaçom.
Fonte: PGL.
quarta-feira, 15 de outubro de 2008
[ANT] 'O galego é un idioma que vende no audiovisual'
Guionista e produtor, Carlos Ares (A Coruña 1966) é un dos coordinadores do Foro Academia Aberta 2008, organizado pola Academia Galega do Audiovisual, que se está a celebrar dentro do XIII Festival de Cine Internacional de Ourense. Baixo o lema 'A lingua fendida', o debate xira ao redor da presenza do galego no audiovisual.
Cal é a realidade do galego no audiovisual?
Este ano hai en cartel 8 películas con versión orixinal en galego, unha cifra que non se acadaba nos últimos anos. Na xornada de onte do foro, dábanse cifras da película rodada en catalán máis vista no 2007. Acadou 37.000 espectadores. En Galiza, Pradolongo, de Ignacio Vilar, superou os 50.000 espectadores. Hai que ter en conta que Catalunya ten o dobre de habitantes que Galiza. É dicir, a situación estaba mal, pero empeza mellorar. O que temos que conseguir é que sexa habitual acadar 50.000 espectadores para unha película en galego. No que se refire a televisión, a TVG é a televisión autonómica que máis se ve no Estado e hai días que é líder de audiencia fronte ás cadeas estatais.
Até que punto condiciona o idioma?
Os cidadáns somos moi cómodos. Temos costume de ver as películas dobradas no Estado fronte ao que acontece en Portugal. É difícil colocar o cine en galego e chegan poucas películas francesas, vascas, catalás... Debería haber máis axudas para o subtitulado e a dobraxe pero tamén para a distribución, que é outro dos nosos grandes problemas.
Existe conciencia para os produtores de que o galego é importante ou para eles é máis ben un factor que dificulta ou facilita o financiamento e explotación da obra?
Hai de todo, pero polo xeral non existe moito cariño polo idioma por parte dos produtores.
Aféctalle o conflito da lingua aos profesionais da industria do cine?
Aféctalle, si, pero temos que comprender que o galego é unha lingua que vende cando nos referimos ao audiovisual, tanto no cine, como na televisión ou na publicidade.
Fonte: A Nosa Terra.
[ANT] 'O decreto do galego é o reflexo do Plan de Normalización que o PPdeG tamén aprobou'
A conselleira de Educación, Laura Sánchez Piñón, lembroulle ao presidente do PPdeG, Alberte Núñez Feixóo, que o Decreto do uso do galego no ensino é un 'reflexo' do Plan de Normalización lingüística que el mesmo aprobou.
En declaracións aos medios tras visitar a Escola Oficial de Idiomas de Vigo, a conselleira afirmou que o decreto "reflexa fielmente" o Plan de Normalización Lingüística aprobado por todos os grupos, incluído o PPdeG, no 2004.
Sánchez Piñón insistiu en que a non é máis que un "reflexo lexislativo" dese Plan, e "non di nin unha palabra máis nin unha palabra menos" do que di a norma que Núñez Feixóo apoiou no seu día co seu voto.
Por outra banda, a conselleira fixo referencia á denuncia feita pola CIG sobre a segregación por sexos nalgúns centros de educación privados que reciben subvención da Xunta. A ese respecto, recordou que o concerto está vixente desde 2005 e que, neste momento, tanto a Delegación como a Inspección de Educación "están avaliando se hai algún incumprimento".
Fonte: A Nosa Terra.
El retorno de la limpieza de sangre
Columna publicada el 15-10-2008
La Universidad de Vigo ha lanzado una campaña por la regalleguización de nombres y apellidos digna del nacionalismo con zeta. "Ya va siendo hora de corregir y restaurar nuestros apellidos deturpados", proclaman sus paladines. Deturpados, esto es, afeados, manchados, estropeados y deformados por la influencia del español. El idioma que es primera o segunda lengua de los gallegos y hablan millones de personas en el mundo constituye para estos nuevos inquisidores un virus maligno que altera la pureza lingüística y nos hace perder "nuestra identidad".
Como si escribieran al dictado del orate Arana ("ya no es posible distinguir de los extraños a los verdaderos naturales del país [...] es preciso mirar a los apellidos"), los promotores de ese plan de desinfección explican que "el nombre y el apellido son la principal señal identificadora de una persona y la representan socialmente". De ahí que les parezca intolerable que la onomástica gallega permanezca ensombrecida por los efectos del "ansia uniformizadora y asimiladora de Castilla". Por lo cual propugnan la uniformidad: su gran enemigo son las "formas híbridas". Piensan que la mezcla de lenguas corrompe y al borde quedan de hacer suya otra sentencia sabiniana: "El apellido es el sello de la raza".
Pues se trata de invitar a una "reflexión serena e informada", el cartel que publicita la campaña es un pasquín de búsqueda de delincuentes. Los criminales forman "la banda de los castropeiros", así llamados por el castrapo, el mestizaje de gallego y español que la policía lingüística universitaria ha decidido perseguir sin descanso. Unas siluetas identifican a los facinerosos. Hay, entre ellos, un guardia civil, un sacerdote y varias devotas. Los delitos de tal cuadrilla son "atentar contra la identidad del país y de sus gentes", "despreciar nuestra lengua y nuestra forma de ser", "deturpar nuestros nombres y apellidos" y algún otro de ese jaez.
Los exterminadores del castrapo y otras plagas venidas de España ofrecen asesoría para transformarse en gallegos no contaminados. Un status que alcanzarán si modifican sus nombres y apellidos, como hicieron los conversos en siglos oscuros. Quien quite de la genealogía la mácula española podrá obtener el estatuto de limpieza de sangre y legarlo a sus descendientes. Mientras el proceso evoluciona, se hace indispensable un cambio. A una Universidad que permite y financia una campaña así, se le debe despojar de ese nombre. Mantenerlo deshonraría a una institución que nació apelando a lo universal.
domingo, 12 de outubro de 2008
O futuro da nossa língua a debate
Para a próxima quarta-feira, 15 de Outubro, dando continuidade as actividades agendadas na celebraçom do nosso X aniversário, celebraremos um debate sob a legenda "A situaçom da nossa língua: presente e futuro" com a participaçom confirmada de Fran Rei, membro da Mesa pola Normalizaçom Lingüística, Maúricio Castro em representaçom da Fundaçom Artábria e José Manuel Outeiro Garcia em representaçom da AGAL. Para este interessante debate a nossa Fundaçom também encaminhou convite à RAG embora ainda nom confirmárom a sua participaçom.
O acto começará às 19.30 no nosso Local Social.
quinta-feira, 9 de outubro de 2008
[gznacion] Qual é o objectivo da normalizaçom lingüística?
Artigo de opiniom publicado em Gznacion.
Passárom já mais de 25 anos desde que foi oficializado ou, por melhor dizer, cooficializado o nosso idioma numha boa parte do território nacional, o que forma a Comunidade Autónoma da Galiza. Ainda que seja só por via do contraste entre a situaçom deste lado da fronteira autonómica e do outro (onde também sa fala galego), deveremos admitir alguns avanços nestes anos.
No entanto, o estatuto oficial trouxo outros importantes recuos, que indicam nom tanto a importáncia relativa das medidas legais como, sobretodo, a necessidade de umha política clara que oriente o processo normalizador. Quer dizer, é necessário aquilo que nunca foi aplicado na Galiza por nengum dos partidos institucionais, sem excepçons.
Sabemos que as línguas cumprem funçons sociais e é a partir delas que ocupam um lugar ou outro numha dada comunidade. O espanhol cumpre-as todas nos territórios maioritariamente hispanófonos da Península, por isso é a indiscutida língua nacional. Porém, em Porto Rico, pugna funcionalmente com o inglês, que as instituiçons federais estado-unidenses aspiram a converter, num prazo prudencial, na língua principal. Nas Filipinas, o espanhol passou de ser língua de poder durante três séculos, a ficar progressivamente abandonada em favor da nova língua colonial, o inglês, e do tagalo, perdendo falantes e, desde 1973, também a oficialidade que desfrutava nessa ex-colónia asiática.
Mas, voltando à pergunta inicial, quais som os objectivos actuais em relaçom ao papel social que corresponde ao galego? O galego funciona como segunda língua, reconhecendo-se aos habitantes da Comunidade Autónoma o direito a usá-lo, enquanto o espanhol é objecto de deveres.
É verdade que costuma vestir-se essa realidade com planos normalizadores que estabelecem metas ‘ambiciosas’ como um reparto a 50% nos usos sociais do galego e do espanhol, mas esses som objectivos falsos ou irrealistas, na medida que sabemos que nengum país conseguiu nunca um equilíbrio semelhante. Conhecemos, certamente, comunidades em que a língua própria conseguiu virar a situaçom de marginalidade imposta e temos, inclusive, casos em que esse facto aconteceu em detrimento da língua de poder por excelência no capitalismo globalizado.
Assim, o inglês passou no Quebeque de língua imposta e em ascenso a segunda língua, em favor da histórica e maioritária, o francês, por obra de umha política que marcou objectivos realistas e pujo os meios para avançar na direcçom certa.
Ali, após décadas de políticas comparáveis às hoje vigorantes na Galiza, que estabeleciam impossíveis objectivos igualitaristas enquanto o inglês avançava imparável, umha maioria social determinou a assunçom do francês como a língua primeira e oficial que hoje é.
Também na Galiza actual enfrentamos o desafio histórico de continuarmos a deixar esmorecer o galego, como redundante código administrativo, ou começarmos a reconhecer a necessidade de marcar uns objectivos realistas para a recuperaçom da sua hegemonia funcional.
Isto, que tanto medo dá a alguns, supom reconhecer abertamente que aspiramos à oficialidade única ou principal do galego, como objectivo de umha política lingüística que nos permita caminhar colectivamente na direcçom certa. O confusionismo actual da cooficialidade subalterna, já descrita por Carvalho Calero nos anos 80, só fortalece o papel do espanhol na sociedade galega, porque a sua hegemonia sim é clara e efectiva.
A quem nos acuse de sermos nós os irrealistas, diremos que a experiência histórica nos indica que o verdadeiramente utópico é pensar que, nas coordenadas actuais de dependência política e bilingüismo harmónico, vai ser possível que o galego recupere o protagonismo que lhe corresponde na sua naçom de origem.
Claro que, dado que a politizaçom das línguas é um facto, provavelmente nom chegue com marcar só objectivos lingüísticos, devendo estes ir acompanhados do projecto soberanista que corresponderia a um nacionalismo maduro. Mas esse é tema para umha outra reflexom que, talvez noutra ocasiom, poda retomar nestas mesmas páginas.
Maurício Castro (09-10-2008)
Fonte: Gznacion e Novas da Galiza.
segunda-feira, 6 de outubro de 2008
[Vieiros] "A Academia nace cunha conciencia clara de unidade do galego-portugués"
Esta segunda feira comezou en Compostela a andaina da Academia Galega da Língua Portuguesa, unha aposta, do eido privado, para a incorporación do galego á lusofonía.
As actividades comezaron ben de mañá no Centro Galego de Arte Contemporánea (CGAC) onde o presidente da AGLP, o catedrático José-Martinho Montero Santalha, informaba da vocación "de concienciar á sociedade galega da nosa condición de lusófonos" dunha institución na que moita xente (non só académicos, mais tamén escritores, empresarios, avogados...) leva longo tempo traballando.
Montero Santalha tamén tivo un momento para lembrar a Castelao, ao intelectual "portugalego" Ernesto Guerra da Cal e a Ricardo Carvalho Calero, a quen denominou "fundador honorífico desta Academia", revelando que unha das ideas do intelectual galego era crear unha entidade coma esta, que se dirixise á reintegración da nosa lingua no portugués, ante o camiño que "estaba tomando a RAG, a comezos dos anos 80" do século XX.
Para que o mundo da lusofonía se coñeza entre si
Un traballo de décadas facíase visíbel en Compostela, nunha presentación oficial á que acudiron personalidades da vida política, académica e cultural galega, así como os doutores Malaca Casteleiro e Artur Anselmo da Academia das Ciências de Lisboa, o reitor da Universidade Aberta portuguesa, Carlos Reis, o doutor Evanildo Bechara, da Academia Brasileira das Letras e o escritor mozambicano João Craveirinha, quen viña en representación da lusofonía en África. Tamén recibiron o apoio do Goberno, coa asistencia de Xosé Antón Pérez Lema, secretario xeral de Relacións Institucionais, quen falou para a cámara de Vieiros salientando a importancia de que o noso país se incorpore á lusofonía, para ter un papel nun mundo ao que pertencen 230 millóns de persoas en todo o globo.
Cando terminaron de falar os membros na mesa de oradores, o presidente da Academia, Montero Santalha, foi lendo, un por un, os nomes dos 30 académicos que han compoñer unha institución que veu aos poucos, paseniño, pero que nace para moito tempo.
Consenso e unidade
A AGLP naceu do consenso e da unidade do reintegracionismo galego, de aqueles e aquelas que pensan que se a nosa lingua levase un camiño independente ao do portugués que se fala en Portugal, o que se fala en Brasil ou en Cabo Verde, Mozambique, Guiné-Bissau, Timor Leste, Angola, Santo Tomé e Príncipe, ou en Macau, andaría cara a súa desaparición. Na presentación de hoxe fíxose patente o consenso e unidade que existe entre os reintegracionistas do noso país para traballar en común para que Galiza se incorpore á lusofonía, e para que o mundo lusófono se coñeza entre si.
Despois da presentación da mañá, había preparadas unha chea de actividades para a tarde, como a recepción dos académicos por parte do vicerreitor de Cultura da USC e presidente da Associação Internacional de Lusitanistas (AIL), Elias Torres, un recital de poesía e a actuación do Orfeón Terra a Nosa, interpretando unha obra do profesor e compositor Joám Trillo. Mais de mañá, após a presentación e o debate, estaba preparada unha actuación musical na que, coa interpretación de Isabel Rei, se estreou unha peza de Rudesindo Soutelo, dedicada a Deu-la-deu, e catro obras para guitarra do espolio do escritor e compositor Marcial Valladares. Segundo lle contou a Vieiros Ângelo Cristóvão, presidente da Associação Cultural pró AGLP, "así temos unha peza nova, creada especialmente para o día de hoxe, e outra vella, mais recuperada e traída para ser escoitada nesta ocasión".
Un programa completo que prometen acrecentar con varias publicacións (xa presentaron o primeiro Boletim, a publicación da AGLP) e máis traballo (como a incorporacións de léxico galego a dicionarios da lingua portuguesa) aínda para andar outro pouco no camiño de acadar o recoñecemento internacional ao carácter lusófono de Galiza.
quarta-feira, 1 de outubro de 2008
quinta-feira, 25 de setembro de 2008
[PGL] NÓS-Unidade Popular atribui ao ‘culto ao bilingüismo’ as insuficiências do novo Decreto de promoçom do galego no ensino
No início do segundo ano de aplicaçom do Decreto aprovado, a formaçom soberanista galega fala de “carências” e “renúncias”, que inviabilizam avanços qualitativos para o galego no sistema educativo
NÓS-Unidade Popular, que já em Março de 2007 publicou um estudo crítico do novo texto legal que iria orientar a promoçom do galego no ensino, considera que o tempo decorrido confirma as análises feitas nom apenas polo independentismo, mas também por outras entidades envolvidas na galeguizaçom do sistema educativo, como a Nova Escola Galega.
Entre as “renúncias” que detecta no texto legal, salienta a falta de qualquer programa de imersom ou de modelos progressivos quanto à presença do galego, como os existentes noutros territórios com duas línguas em conflito no Estado espanhol. Umha terceira circunstáncia, derivada das anteriores, é, afirma NÓS-UP, a renúncia a “dar ao galego estatuto de língua veicular principal”.
NÓS-UP fala também da inexistência de um “roteiro com medidas concretas”, o que explicaria que nom se tenha produzido a “avaliaçom anual do desenvolvimento do Decreto”, junto às mesmas carências existentes no anterior decreto em matéria de inspecçom, o que provoca “que os incumprimentos e inércias espanholizadoras continuem a funcionar nos centros de ensino galegos”.
No seu comunicado, a organizaçom independentista sintetiza no que denomina ‘culto ao bilingüismo’ por parte do actual governo da Junta as carências na aplicaçom de um decreto que plasma uns princípios assentes no Plano Geral de Normalizaçom da Língua Galega, assinado polas três forças parlamentares em 2004.
Além de reclamar a “inclusom do português e da cultura lusófona como apoio para a normalizaçom do galego”, o comunicado conclui reafirmando a necessidade de “um novo quadro legal que rompa com o falaz ‘bilingüismo equilibrado’ e reconheça, com todas as conseqüências, o galego como primeira língua da Galiza”.
Fonte: Portal Galego da Língua.
quarta-feira, 9 de julho de 2008
[Galicia Hoxe] 'Manifiesto por la lengua común?'
MANUEL VIDAL VILLAVERDE
O chamado Manifiesto por la lengua común asinado por supostos intelectuais -novelistas, ensaístas, poetas- e mesmo algún deportista de certa ou relativa sona, naturalmente españois, no que se incluíu algún galego que nin sequera paga a pena mentar aquí, é algo máis que un manifiesto.
Trátase dun panfleto inspirado e auspiciado polo trasnoitado imperialismo español inspirado politicamente pola nacionalista española Rosa Díez, a quen non teño o gusto, nin falla que me fai, de coñecer nin de recoñecer como intelectual, nin como nada de nada, así é que, e polo que se desprende da lectura de semellante e esperpéntico despropósito, como di o meu colega e amigo Miguel Anxo Fernán-Vello, "latexa unha clara intención etnocida", ao que eu engadiría, que nin a "españolísima", nin moitos dos asinantes e asinantas "españoles todos", como tantas veces repetía o xeneral Franco alá onde estivese, que tanto lle tiña Cataluña, Euscadi ou Galicia, pois, nin sequera eles/elas leron a Constitución española, tan contraditoria en conxunto e en si, onde se mal non recordo se fala do fomento e respecto "polas outras linguas" distintas ao castelán (español), claro ho!, que foi o que foi -segundo a nesgada interpretación nacional-española, do chamado Código Emilianiense -un miniopúsculo e non outra cousa-, en éucaro, aragonés (exterminado) e dúas cousiñas do castelán, para teorematizar ou sofisticar no propio sentido e boa interpretación do vocábulo unha das grandes mentiras da "escola filolóxica española", cos mil anos do nacemento do español; entre os presentes en semellante e estarrecedor acto, de El-Rei de España para arriba e para baixo, só se botou en falla o propio e imposíbel san Millán, para dar fe celeste ou celestial de semellante invento, pois non faltou alí un destacado membro da RAE. Item máis: din que Mio Cid (s. XII) é o primeiro texto literario en lingua castelán, para séculos máis tarde enarborar o español co desenganado e maltratado Cervantes Saavedra (lingua cervantina), aínda que non sexa realmente o mellor castelán-español, senón un estereotipo-imperial da Castela imposta pola armas e perversas conspiracións; pois a auténtica, a outra, como ben nos informaba Castelao, "foi asasinada en Villalar de los Comuneros"; o que son as cousas, meu deus!
Así e non doutra maneira, por máis que pseudoargumente a intelectualidade nacionalista española, a verdade e a mentira do español como "lingua común", aínda que se fale e escriba en moitas das outras nacionalidades adheridas á forza ao Estado español, non quere dicir que de natural Galicia, Euscadi e Cataluña sexan bilingües, e moito menos arrolarse na falacia do chamado -ignorantemente- "bilingüismo harmónico", pretensión máis absurda que adversa -aquí- de determinadas greas constituídas en organizacións que pretenden demostrar o indemostrábel, é dicir, que tamén o español é lingua natural de noso, e polo tanto revólvense con máis que excesivo "ardor guerrero" a esixir a liberdade -xa non de expresión, que ninguén lla nega-, senón que o bipartito derrogue os seus decretos a propósito do ensino, e recorren a liberdade dos pais para educaren os seus fillos na lingua que lles pete -naturalmente o español-, argüíndo estrañas e hipotéticas liberdades individuais, de maneira, que se así fose, a Xunta vulneraría as súas propias disposicións, e a maior engadido, ningún dereito individual -que si existe- pode substraer e mesmo eliminar o dereito/dereitos colectivos.
O idioma que está en perigo, que está en desigualdade na Nación galega non é outro que o que lle é natural e propio: o galego. Calquera persoa que non sexa cega ou xorda de comenencia -colonizados e colonizadores- soamente ten que lle botar unha ollada ao panorama que presenta calquera medio de comunicación, mutatis mutandis, pois a gran maioría dos medios que digo preséntase nun menos sutil colonianismo lingüístico. Cal é entón a persecución do castelán? En fin, que como di o proverbio ou refrán, "non hai peor cego que o que non quere ver". Outra vez máis, o que pretenden estas señoras e señores é xa non só perpetuar a diglosia, senón sinxela e perversamente a extinción do galego aquí en Galicia, así de claro e para os seus adentros exclamar "Viva España y la disciplina y nuestro idioma cervantino". ¡¡¡Arriba España!!!".
Fonte: Galicia Hoxe.
[PGL] Um Manifesto nacionalista
A seguir, traduzido para galego, reproduzimos um interessante artigo de opiniom do linguista madrileno Juan Carlos Moreno Cabrera, publicado no jornal espanhol Público no dia 4, sobre o manifesto promovido por 'intelectuais' espanhóis contra as línguas 'cooficiais'
Um Manifesto nacionalista
4 de Julho de 2008
O ‘Manifesto por la lengua común’ apresentado no passado mês de Junho em Madrid começa com a seguinte afirmaçom: “Todas as línguas oficiais no Estado som igualmente espanholas […] só umha delas é comum a todos […] portanto só umha delas –o castelhano– goza do dever constitucional de ser conhecida”. Este enunciado contém umha contradiçom que percorre de cima abaixo todo o manifesto. Consiste em afirmar, por um lado, que todas as línguas oficiais som igualmente espanholas e, por outro, que apenas umha delas goza do dever constitucional de ser conhecida. Quer dizer, nom todas as línguas oficiais som igualmente espanholas: umha é muito mais espanhola do que as outras. Nom só isto; é que, além do mais, se contradi de forma palpável o segundo ponto do comunicado. Com efeito, a seguir di-se que “som os cidadaos que tenhem direitos lingüísticos, nom os territórios nem muito menos as línguas mesmas”. Se isto é assim, entom nom devia ter-se dito no ponto primeiro que o castelhano goza do dever constitucional de ser conhecido, porque as línguas nom gozam de direito ou direito nengum. Aqui percebe-se de forma cristalina o nacionalismo lingüístico castelhanista imperante no manifesto: só som as restantes línguas espanholas que carecem de direitos; o castelhano tem todos os direitos do mundo.
Mas, só as pessoas individuais tenhem direitos e deveres? Que se saiba, existe umha entidade política denominada Espanha, com um território bem definido e em que há umha língua oficial denominada espanhol. Essa entidade define-se, entre outras cousas, mediante o direito a usar essa língua em todo o território do Estado e em todos os organismos oficiais. Será que nom está associada Espanha a direitos lingüísticos e territoriais? Nom tem exercido em mais de umha ocasiom Espanha, através dos seus representantes, o direito a que o espanhol seja reconhecido na Uniom Europeia como língua oficial que é de um Estado membro?
No ponto terceiro di-se “nas comunidades bilíngües é um desejo louvável aspirar a que todos os cidadaos cheguem a conhecer bem a língua cooficial. Mas tal aspiraçom pode ser somente estimulada, nom imposta”. Conhecer a língua oficial do Estado nom é um desejo louvável, mas um imperativo legal. Por isso, quem trabalha nas instituiçons do Estado é obrigado a usar o castelhano. Ora, se o catalám é oficial na Catalunha, quem exerce as suas funçons nas instituiçons catalás deveria da mesma maneira ser obrigado a usar o catalám. Esta obrigaçom está legalmente legitimada polo facto de o catalám ser língua oficial. É umha incoerência evidente exigir que na Catalunha se fale e escreva em castelhano porque é língua oficial e nom fazer a mesma cousa em relaçom ao catalám, a outra língua oficial, ou será que a primeira é mais oficial do que a segunda?
No ponto quarto, afirma-se que o facto de as línguas das comunidades autónomas terem deixado de ser proibidas ou restritas é avondo para o pleno cumprimento da alínea três do artigo terceiro da Constituiçom. Mas o que di a lei é que as línguas nacionais das comunidades autónomas som oficiais e, portanto, exigir essas línguas aos seus cidadaos nom é acto de discriminaçom em relaçom à outra língua oficial, o castelhano. O que sim é um acto de discriminaçom é nom exigir a todos os cidadaos das Comunidades as suas línguas nacionais, como línguas oficiais de pleno direito que som, ou que deveriam ser.
A continuaçom, fai-se umha série de pedidos ao Parlamento espanhol. O segundo deles consiste em solicitar que “as línguas cooficiais autonómicas devem figurar nos planos de estudo […] mas nunca como língua veicular exclusiva”. Isto equivale a pedir, por exemplo, que na Catalunha tenha de exigir-se por lei que nom se ensine em catalám. Mas, como pode ser isto conciliado com a ideia de que o catalám é língua oficial na Catalunha? Acho que nom há maneira sensata de o fazer. No ponto terceiro insiste-se na ideia de que nem todos os funcionários públicos das comunidades autónomas tenhem que conhecer a língua oficial da sua comunidade. Isto volta a entrar em contradiçom com o seu carácter oficial. É possível ser funcionário público da Administraçom do Estado sem conhecer o espanhol? Se isto nom é possível, porque teria de ser que um funcionário público da Generalitat nom saiba catalám?
Em conclusom, o que parece pedir-se neste manifesto é que as línguas das diversas comunidades autónomas deixem de ser de facto oficiais nelas para voltarem a umha situaçom em que o castelhano seja a única língua realmente oficial em todo o território do Estado espanhol.
Estamos, pois, perante um manifesto em favor da supremacia e domínio absolutos da língua espanhola sobre todos os restantes idiomas de Espanha. Por esta razom, é um claro expopente da ideologia do nacionalismo lingüístico espanhol numha das suas formas mais radicais e megalómanas. Consoante esta ideologia, o espanhol, língua oficial do Esetado, é superior nalguns aspectos à prática totalidade das línguas do mundo. No preámbulo do manifesto menciona-se que apenas há duas línguas com maior pujança do que o espanhol (o chinês e o inglês) e que esta língua se associa por direito próprio à comunicaçom democrática e aos direitos educativos e cívicos. Com premissas como estas, nom admira a atitude soberba e intolerante que dá forma ao manifesto em todos os seus pontos.
Juan Carlos Moreno Cabrera é catedrático de Lingüística Geral na Universidad Autónoma de Madrid e autor de El nacionalismo lingüístico. Una ideología destructiva.
Fontes: PGL e Público.
terça-feira, 8 de julho de 2008
[La Opinión de A Coruña] En defensa de la lengua castellana
ANTÓN BAAMONDE Os autores do Manifiesto en defensa de la lengua castellana, así como en Galicia os integrantes das plataformas Tan gallego como el gallego e Galicia bilingüe incorren en flagrante contradición. Afirman defender os dereitos dos falantes pero propoñen crear unha norma xurídica que lle outorgue a supremacía ao castelán.
Se, en efecto, non se tratase dun conflito entre diferentes formas de entender España e, en última instancia, entre diferentes lexitimidades nacionais -e hai que lembrar que a Constitución e os estatutos foron aprobados, entre outras cousas, para modular e disolver ese conflito- o natural sería que postulasen unha modificación constitucional para eliminar a referencia ao dereito e ao deber de coñecer o castelán.
Se así o propuxeran, sería coherente a súa crítica das leis de normalización lingüística aprobadas nas comunidades con idiomas cooficiais. En consecuencia, tanto no sistema escolar como na administración, todos os idiomas serían optativos: dependerían do comercio entre as persoas e non terían aquel carácter obrigatorio e coactivo que distingue a unha lei. A idea non sei se sería factible ou sinxela na súa aplicación -permitiría, por exemplo, escolarizar en inglés, ou en árabe aos nenos inmigrantes que así o desexaran- pero, dende logo, constituiría un modo de respectar a vontade dos individuos -aínda que poderían darse outras ambigüidades: que a vontade de pais e fillos non coincidira, como cando algunhas rapazas son obrigadas a levar chador-. Un pode especular con que unha situación así posiblemente deixaría ao galego máis débil do que xa o está en Galicia pero que tal vez, en determinadas zonas de Cataluña e as Illas, operase en contra do castelán.
Non parece que este sexa o debate, no entanto. O manifiesto expresa máis ben un síndrome, un sentimento melancólico, de perda, que Juaristi lle atribuíu nun célebre libro aos nacionalistas periféricos pero que aquí retorna envolto no estilo batallador e tronante de Fernando Savater. É un estado de opinión que hai que ter en conta, sen embargo. O PP expresou ese malestar nacionalista no pasado. Cabe que o manifesto encerre a pretensión, por parte de UpyD de facerse con ese electorado españolista e non falta quen lle atribúe a El Mundo a tentativa de articular una nova forza á dereita de Mariano, sumando a Aguirre e a Rosa Díez, agora que Rajoy deserta da santa intransixencia.
O BNG pide que se revise a toponimia galega nas webs do Goberno
Jorquera tamén denuncia que hai páxinas de Ministerios que non teñen activada a versión en galego.
XORNAL.COM I Madrid.- O portavoz do BNG no Congreso, Francisco Jorquera, rexistrou unha iniciativa parlamentar na Cámara Baixa na que reclama ao Goberno que active a versión en galego en diferentes páxinas web de Ministerios e corrixa as deformacións da toponimia galega que aparecen nalgúns portais da Administración central do Estado.
En concreto, Jorquera alude á web da Seguridade Social que na súa portada dispón de fiestras de acceso ás diferentes linguas cooficiais pero só está activa para a portada, nada máis. “Se un usuario galego accede á pestana de lingua galega só aparece en galego a portada porque se quer entrar en cada unhas das opcións, trámites ou direccións, aparece un aviso de que a páxina non está activada no idioma elexido, co cal non ten outro remedio que efectuar a consulta en español”.
# Normalizar a situación lingüística na Administración estatal en internet
Tamén pón de manifesto a ausencia da versión en lingua galega en distintos portais dependentes do Ministerio de Interior como o da policía, da garda civil, do DNI electrónico ou da cita previa para tramitar o DNI electrónico. “Unha situación lingüística que a estas alturas debería estar normalizada”.
Outra cuestión que pón de relevancia é a vulneración da toponimia oficial galega como no portal da Seguridade Social onde se utiliza “Orense” en lugar de Ourense, “Villalba” en lugar de Vilalba, ou “El Sagueiral” en lugar de “O Sagueiral”.
De igual xeito, tamén na web da cita previa para tramitar o DNI electrónico se incurre no uso deformado da toponimia galega: “La Coruña” por A Coruña, “El Ferrol” en vez de Ferrol, e “Villagarcía de Arosa” en lugar de Vilagarcía de Arousa.
# Remitir a listaxe da toponimia oficial galega aos Ministerios
“Cando poderán os usuarios de Galiza realizar os seus trámites por internet e acceder ás informacións en lingua galega”, pregunta o deputado do BNG.
O parlamentar nacionalista advirte ao Goberno da “reiteración constante desta situación de vulneración lingüística por parte da Administración central do Estado, que determinación ten o Goberno para rematar definitivamente co uso incorrecto a toponimia oficial de Galiza, non sería pertinente que remitise a cada departamento a listaxe da toponimia oficial galega”.
Fonte: Xornal.
Mesa del Turismo dice que la falta de cooficialidad lingüística en CCAA perjudica la imagen turística
Economía/Turismo.- Mesa del Turismo dice que la falta de cooficialidad lingüística en CCAA perjudica la imagen turística
MADRID, 7 Jul. (EUROPA PRESS) -
Una treintena de empresas turísticas, agrupadas en la Mesa del Turismo, manifestó hoy su respaldo al 'Manifiesto por una lengua común' firmado por un grupo de intelectuales en defensa del castellano, ante la falta de respeto a la cooficialidad lingüística autonómica que, en su opinión, "perjudica a la imagen del turismo español".
En un comunicado, el presidente de la Mesa, Juan Andrés Melián, indica que la diversidad lingüística autonómica ocasiona problemas en cuestiones como "la señalización de carreteras o aeropuertos".
Así, señala que en varias comunidades autónomas "no se respeta la cooficialidad" con el castellano, lo que supone "una dificultad en los viajes, tanto para los turistas nacionales castellanohablantes, como para los extranjeros".
En ese sentido, Melián calificó de "esperpéntica" la medida dada a conocer por algunos medios de comunicación sobre la "creación en Mallorca de una 'policía lingüística' para imponer el catalán en los restaurantes". "Se trata de un atentado a la lógica y una pérdida de la riqueza que aporta en algunas comunidades el valor añadido de tener varios idiomas oficiales", aseguró.
Por último, desde la Mesa del Turismo se recuerda que el carácter disperso de la legislación autonómica relacionada con el turismo crea inconvenientes en aspectos como la concesión de subvenciones, la aplicación de beneficios fiscales para la implantación de nuevas firmas turísticas o en los requisitos a exigir a las empresas turísticas.
En opinión de la Mesa, esta variedad de legislaciones "impide una homogeneidad en las estructuras de gestión de las empresas del sector, al mismo tiempo que genera un trato discriminatorio en sus derechos y deberes".
Fonte: Europapress.
[Galicia Hoxe] Política Lingüística nega que Galicia Bilingüe entregase 700 queixas
Na presentación do Premio Ramón Piñeiro, Marisol López felicitou a RAG por elixir o galeguista
REDACCIÓN . SANTIAGO
Fontes da Secretaría xeral de Política Lingüística negaron onte que Galicia Bilingüe entregase no departamento "700 casos de discriminación lingüística". Marisol López reuniuse onte coa presidenta de Galicia Bilingüe, Gloria Lago, que lle presentou "dous folios coas súas consideracións e peticións" suficientes para decatarse de que se tratan de perspectivas "radicalmente diferentes". Se ben nunha nota difundida por Galicia Bilingüe estiman que Marisol López "defendeu a imposición lingüística no ensino, negando a liberdade de elección da lingua vehicular que existe en todos os países democráticos con máis dun idioma oficial", dende o gabinete de Política Lingüística explican que "o modelo lingüístico, no que se refire á lingua, pretende que os rapaces teñan plena competencia nas dúas linguas, para que así teñan liberdade de elección".
Por outra parte, o Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades felicitáronse onte da decisión adoptada pola RAG de dedicarlle o día das Letras Galegas do 2009 a Ramón Piñeiro López.
Fixérono no marco da presentación da oitava edición do Premio de Ensario Ramón Piñeiro, que convoca o Centro que leva o nome do galeguista, en colaboración con Unión Fenosa. O prazo para a recepción de orixinais permanecerá aberto ata o 10 de novembro deste ano e a resolución do xurado darase a coñecer en decembro.
O galardón está dotado cun único premio de 6.000 euros. A maiores, a editorial Galaxia publicará e comercializará a obra gañadora dentro da súa colección Ensaio. Os traballos que se presenten deberán ser inéditos e estar escritos en lingua galega. Ademais, a extensión dos textos deberá abranguer entre 200.000 e 300.000 caracteres. A secretaria xeral de Política Lingüística, Marisol López, expresou a súa satisfacción pola homenaxe a Ramón Piñeiro que ao longo do vindeiro ano se lle vai tributar a Ramón Piñeiro, ao que definiu como "unha referencia imprescindible para entender a cultura galega e o galeguismo".
Asemade, quixo poñer de manifesto "o importante papel que Ramón Piñeiro xogou na posta en marcha e no desenvolvemento de proxectos cruciais para a nosa cultura, como a editorial Galaxia, que contribuíu á difusión e publicación de centos de libros en galego."
DATOS
Medalla de Ouro a Galaxia
Marisol López lembrou que o Consello da Xunta acaba de conceder hai uns días a Medalla de Ouro a Galaxia e destacou que Ramón Piñeiro "fixo posible o nacemento de emblemáticas institucións como o Consello da Cultura Galega".
segunda-feira, 7 de julho de 2008
[Público] "El manifiesto lo organizan los mismos que usan a ETA para hacer campaña"
El escritor Juan José Millás critica duramente el proyecto para imponer el castellano y cree que sólo es una maniobra política
El escritor Juan José Millás considera el 'Manifiesto por la lengua común', promovido por un grupo de intelectuales, entres ellos, Fernando Savater o Mario Vargas Llosa, "una maniobra política" organizada por "los mismos" que, en su momento, "cogieron la bandera o el terrorismo para hacer campaña".
Millás hizo estas declaraciones durante los cursos de Verano 2008 de la Universidad Complutense en El Escorial, donde inauguró las jornadas 'De promesas a consagrados. Literatura en el siglo XXI'. "Es un tema que no me interesa absolutamente nada", indicó, en referencia al texto en defensa del castellano, para calificarle como un instrumento político.
De hecho, manifestó su "sorpresa" por el "follón que se ha armado" cuando el documento, afirmó, "sólo" es secundado por 100.000 firmantes, cifra que calificó de "insignificante". "Es una cifra insignificante, sobre todo cuando se toca un tema tan visceral como es el anticatalanismo en España", apostilló, para matizar que, a su juicio, estos asuntos funcionan tan "bien" que "tendría que haber recogido, por lo menos, siete millones" de rúbricas.
"Su repercusión ha sido prácticamente nula", consideró, para ironizar con que el boicot contra el cava catalán, organizado hace tres años, "funcionó mejor". Dicho esto, apoyó la buena salud del castellano, como pone de relieve, en su opinión, "los millones de hablantes" con los que cuenta a nivel internacional.
Apoyo al decálogo
Millás, que participó en una mesa redonda sobre el estado de la literatura del siglo XXI, se sumó al decálogo dirigido a escritores noveles, enunciado por la directora de la editorial Seix Barral, Elena Ramírez. "Lee mucho, en varios idiomas y en varios géneros; escribe un buen libro; vende bien tu idea, entre agentes editoriales y editores; acepta el 'no' del editor; nunca escuches a la crítica; y escribir es resistir", son algunos del consejos aportados por el documento a los jóvenes talentos. En este sentido, Millás animó a los autores inéditos a enviar su manuscrito en numerosas ocasiones. "Una buena novela se le escapa a una editorial, pero no a diez si tiene calidad", remachó.
Por su parte, el escritor Ricardo Menéndez Salmerón, concluyó, refiriéndose a dicho decálogo: "No tengo peros. Aunque me pregunto si los editores pueden vivir sin escuchar a la crítica o al mercado".
Fonte: Público.
[Vieiros] Manifesto moi partidario
Ao longo desta primavera foi cobrando vida un manifesto que a priori é presentado como apolítico e en aras do ben común: a defensa de algo tan nobre como a propia lingua; iso si, a que eles consideran a súa lingua e común a todos os cidadáns do Estado Español: o castelán.
Coidadiño! Ben patente deixan que é unha preocupación política (logo xa non é apolítico o manifesto), pois o español goza dunha vitalidade sen igual no mundo enteiro; mágoa de chineses e anglófonos! En realidade, trátase dunha preocupación político-institucional (máis ben político-partidaria) polo claro predominio que, segundo os defensores do escrito, debe ter o español.
Tal predominio vese claramente referendado cando constatan que só é obrigatorio coñecer unha das linguas do Estado. A Constitución ampara unha evidente asimetría lingüística (o cal non ven inxusto, noutros casos si). Consagra así mesmo unha opción política moi concreta: non hai dereitos colectivos; só individuais. Son os cidadáns os que teñen dereitos lingüísticos, non os territorios, nin tampouco as linguas.
Seguindo con esta visión superior do español, combina a obrigatoriedade do seu coñecemento cunha voluntariosa aspiración a coñecer as outras linguas, desexo que só poderá ser estimulado o suficiente para que poidamos convivir cortesmente cos demais. Eh!, que os demais somos os que temos lingua propia, non catro paspáns que pasaran por alí por onde eles estiveren. Aínda que, lendo o manifesto, non se sabe moi ben por que nos toman.
Curiosamente, a constitución que sacralizan ao comezo do escrito pasa a ser, posteriormente, interpretada segundo o seu “san” xuízo. Ollo ó piollo co artigo 3, apartado 3, non o leamos de calquera maneira, só como eles digan. Eles si que poden interpretar a Constitución; os demais, non. Aínda máis: con toda a fachenda postulan unha reforma constitucional regresiva e de grandísimo calado: tanto como para derrogar total ou parcialmente varios estatutos de autonomía. Mi madriña! Menos mal que só se trataba dun manifesto de carácter lingüístico. Velaí vai a reforma:
-Aos españois só se lles pode supoñer a comprensión e coñecemento do español (en esencia, unha España unha e unilingüe); por certo, defenderán o mesmo para o inglés en EEUU? De se incorporar Xibraltar a España, que lingua habería que presupoñerlles?
As linguas cooficiais nunca poderán ser vehiculares no ensino de xeito exclusivo; mais en que quedamos, os dereitos lingüísticos son individuais ou colectivos?; segundo o caso, entón? Por exemplo: Luís, da Estrada, poderá estudar todo en castelán (agás o galego, claro) e Antón, da Laracha, podería estudalo todo en galego (agás o castelán)? Se aquí, na Galiza, si, por que non en Euskadi, por un dicir?
-Que haxa algún funcionario/a exótico/a que saiba a lingua autóctona correspondente está moi ben; é guai, ponlle cor á vida e a un traballo tan gris; mais non todo o funcionariado debe coñecer a lingua cooficial correspondente (aquí non se especifica se é ou non recomendábel comprendela un pouquichiño polo aquel da convivencia cortés, e tal). E digo eu, entón tampouco fará falta que os cidadáns da UE que veñan opositar ao Estado Español realicen o exame previo eliminatorio de castelán, abondará con que demostren ao realizar as probas pertinentes que se saben expresar con soltura (polo menos para unha convivencia cortés).
-Xa na enésima ovella de tan infausto soño, ata se atreven a propoñer lexislación sobre un aspecto non regulado legalmente, aínda que si admitido tacitamente e recomendado colectivamente, como é o uso da lingua propia nos parlamentos autónomos; se alguén o quere facer, que o faga; outra cousa é que a aceptación social sexa nula.
Que unha nova organización política, como UPYD, queira facer proselitismo non ten nada de estraño. Que o PP lle entre ao trapo, ata certo punto, tampouco, pois xa boa estopa lle deron aos Aznar, Acebes e compañía en Valencia. Apoiando isto quedan como Deus e non gastan un can. Pero que o PPdeG lles siga a corrente non os leva a ningures; alá eles. Querer facer crer que na Galiza o castelán corre perigo e como dicir que a zorra, no medio do galiñeiro, vai ter que ser custodiada polo granxeiro. Que o PSOE cale, tampouco é bo (agás algunha beizón urbi et orbe que daremos por imposíbel). Que o PSdeG mire cara a outro lado non é nada conveniente. O BNG ten que facer notar máis a súa posición. Estamos achegándonos ao Día Nacional de Galiza. Imos defender entre todos os que nos sentimos orgullosos do galego o mesmo status xurídico para el e o castelán a todos os efectos e en todos os ámbitos legais? Imos poñer fin a esta, agora máis que descarada, superioridade do castelán sobre a nosa lingua?
Fontes: Vieiros.
[El País] ¿Hablando se entiende la gente?
"1. La facultad de sentir, propia de los seres animados. 2. Propensión natural del hombre a dejarse llevar de los afectos de compasión, humanidad y ternura". Esto es la sensibilidad, según la Real Academia.
Y el debate lingüístico sobre la convivencia del castellano, el catalán, el euskera y el gallego parece imposible de separar del ámbito de las sensibilidades, de unas heridas históricas, de una dictadura franquista que impuso el castellano, de una pelea entre el nacionalismo español y los autonómicos en la que defender una u otra idea es ser identificado irremediablemente con uno u otro bando.
Tampoco se puede separar de ese contexto el manifiesto Por una lengua común, presentado hace unas semanas. Redactado por el filósofo Fernando Savater y firmado por importantes figuras de la cultura (Mario Vargas Llosa, Álvaro Pombo o Albert Boadella) y del deporte (Iker Casillas), ha soliviantado la vida política española, ofendiendo a unos y animando a otros, que han azuzado el debate aireado por El Mundo y la Cope, Telemadrid y Tele 5. El PP se les ha unido y el principal impulso ha llegado desde Unión Progreso y Democracia, el partido de Rosa Díez, del que también forma parte Savater.
La tesis es que el castellano está marginado en algunas comunidades con lengua cooficial, cuando debiera ser la lengua "común y oficial a todo el territorio nacional, siendo la única cuya comprensión puede serle supuesta a cualquier efecto a todos los ciudadanos españoles". Según el texto, hay una parte de la población presuntamente agredida por las políticas lingüísticas, sobre todo porque no pueden educarse sin trabas, si lo desean, con el castellano como lengua principal (es decir, vehicular, el idioma en el que se dan la gran mayoría de las clases, matemáticas, historia, física...).
Aunque Savater asegura que "no hay ni una sola frase en el texto que quite derechos a los hablantes de lenguas autóctonas" sí ha producido un sentimiento de agresión: "El tal manifiesto es una provocación, un acto de violencia intelectual del nacionalismo casticista centralista. Personalmente, me he sentido atacado. El manifiesto va contra las personas que somos bilingües", asegura el escritor gallego Suso de Toro. El profesor de Análisis del Discurso de la Universidad Pompeu Fabra Daniel Cassany lo encuentra argumentalmente "débil e irrespetuoso".
Habría que comenzar explicando que las realidades, como las lenguas, son muy distintas si se trata del catalán y del gallego (románicas como el castellano), o del euskera, mucho más difícil de aprender y manejar. Sin embargo, la polémica lingüística, que se abre y se cierra intermitentemente desde hace años, se centra sobre todo en Cataluña. De hecho, los movimientos (pequeños en número) en contra de las políticas lingüísticas en el País Vasco y Galicia son recientes, y en este último caso, a través de Galicia Bilingüe, de lo que se quejan es de ir hacia la catalanización. Además, en medio de la tormenta por el manifiesto ha llegado un auto que obliga a la Generalitat a cumplir con el horario mínimo que marca el Gobierno central en primaria para la clase de lengua y literatura española o de alguna otra materia en castellano: tres horas semanales. ERC, uno de los socios del PSC en el Gobierno, ha dicho que si se dan las tres horas rompe la coalición.
En Cataluña la lengua vehicular para todas las clases es el catalán. En Euskadi, la opción del castellano como lengua principal está en vías de extinción (por falta de demanda, según unos, por presión política y falta de apoyo, según otros). En Galicia, no hay opción de estudiar sólo en castellano, pero tampoco sólo en gallego (están al 50%). Partiendo de la base de que todas estas políticas son legales, que la catalana fue avalada en 1994 por el Constitucional. ¿Es injusto que alguien no pueda estudiar con el castellano como lengua principal en algún punto de España? Para Fernando Savater, la respuesta es sí, y por eso pide en el manifiesto que se cambien las leyes y, si es necesario, la Constitución, para arreglarlo.
Para los responsables de la política lingüística en Cataluña y Galicia, Bernat Joan y Marisol López, no hay injusticia. "Para lo que no hay justificación es para segregar por lenguas", asegura López. Para ellos tiene todo el sentido impulsar al máximo desde la escuela (sobre todo, pero también desde las instituciones en general) la lengua más débil que estaría condenada a desaparecer (el castellano es ampliamente mayoritario en cultura, prensa, televisión, incluso en el uso diario), garantizando, eso sí, el dominio de ambos idiomas cooficiales al final de la enseñanza obligatoria.
En el País Vasco, los padres de la Plataforma por la Libre Elección Lingüística se quejan de que el modelo en castellano, que ya sólo elige un 5% en infantil, se ha convertido en gueto por culpa de la política lingüística del Gobierno vasco, y que con los nuevos objetivos de euskera que se han marcado, esta opción ya está condenada. Las otras opciones son la bilingüe y la euskera. En Cataluña, cuando un alumno (más bien sus padres) se empeña en recibir la educación en castellano, la respuesta es que los profesores sigan dando la clase en catalán y se dirijan al estudiante en castellano. ¿No pone eso en una situación difícil al alumno? "Sí", admite Joan, "pero no sé si es peor separar por cuestiones de lengua".
Curiosamente, tanto Joan como Savater utilizan un mismo argumento para defender cosas diametralmente opuestas. Joan asegura que el modelo catalán intenta asegurar la igualdad de oportunidades, ya que los que sólo supieran castellano tendrían menos posibilidades y los más desfavorecidos serían los más perjudicados. Pero Savater asegura que los más débiles son los más dañados, ya que "el castellano supone una gran riqueza para esa gente".
Entonces, la pregunta es si las políticas lingüísticas están afectando negativamente a los alumnos. Hay percepciones, como las del director de cine Manuel Gutiérrez Aragón - "no hay más que ver cómo escriben castellano, cuando tienen necesidad, algunos alumnos, licenciados o profesionales en Cataluña, para comprobar el desaguisado"-, o las del propio consejero catalán de Educación, Ernest Maragall, que explicó cómo en una escuela del interior de Girona a los alumnos les costaba expresarse en castellano.
Pero yendo a las pruebas, hay pocos estudios sobre este tema. Los alumnos gallegos y vascos quedan en el Informe Pisa por encima de la media española en lectura, haciendo la prueba en español. En Cataluña (que hacen Pisa en catalán), un informe de 2003 del Instituto de Evaluación Educactiva dice que la lectura en castellano está al nivel del resto de España. Además, en la última selectividad han sacado más nota media en el examen de castellano que en el de catalán.
Jaume Carbonell, director de la revista especializada Cuadernos de Pedagogía, admite un problema de expresión oral, pero tanto en catalán, como castellano o inglés: "Es un problema del sistema educativo, no del modelo lingüístico: Es un déficit y simplemente hay que trabajar más la expresión oral". En el manifiesto se dice que una lengua no se puede imponer desde los poderes públicos, que hay que estimular. Jaume Carbonell responde que la enseñanza obligatoria es, como la palabra indica, imposición -"pero también en el currículo de matemáticas o el física"-, y que el modelo catalán ha funcionado durante muchos años en su objetivo de dar cohesión social.
Llegados a este punto, con la ley avalando las políticas lingüísticas, sin pruebas científicas de que los resultados de los alumnos sean peores por esta cuestión, el conflicto estriba en los derechos individuales. Sea por los motivos que sea, sea uno sólo o 200, ¿tienen derecho los padres a exigir esa enseñanza exclusivamente en castellano? "Los derechos idiomáticos son derechos del usuario, sea catalán, vasco, gallego o castellanohablante. Los nacionalistas han forzado el uso de sus lenguas nacionales, han creado unas necesidades aparentes y las han uncido a sus reivindicaciones de partido. Transformar el valor de uso de una lengua, sea el castellano o el catalán, en valor de cambio es una perversión. Aunque no he firmado ningún manifiesto, ni lo pienso hacer, porque me parece que no se puede utilizar la defensa del castellano para machacar a nadie", señala Gutiérrez Aragón.
"Cuando se quiere acabar con las políticas de discriminación positiva de nuestras lenguas", dice Suso de Toro, "se quiere acabar con nosotros, sus hablantes. Hágase cuenta de a qué España conduce la exclusión. Más bien, piénsese, ¿esta España protege, difunde, hace suya la cultura y la vida ciudadana que se expresa en esas lenguas? Búsquese en la prensa estatal, en las televisiones... ¿Dónde están?"
"Efectivamente [lo dice el manifiesto], son los ciudadanos los que tienen derechos, no los territorios. Pero los ciudadanos no viven solos, así que existen los derechos de las comunidades lingüísticas", asegura el lingüista Daniel Cassany. "No se trata de que todos se expresen en alguna de las dos, sino que se puedan expresar en la que quieran", añade.
Si se trata de derechos, vayamos a la Filosofía del Derecho. El catedrático de esta área en la Autónoma de Madrid Francisco Laporta comienza aclarando que "en el sistema público es ilegal no enseñar las dos lenguas" y que "tan estúpido es el españolismo como su contrario".
También es catedrático de Filosofía del Derecho uno de los padres de la Constitución, Gregorio Peces-Barba, que explica que las cosas son inseparables de su contexto. "Si la pregunta es si es injusto que alguien no pueda estudiar en castellano como lengua principal la respuesta es sí. Pero si pregunta por el manifiesto, está impulsado por un grupo muy minoritario que quiere crecer [el partido de Rosa Díez] y eso quita legitimidad a las verdades".
Mucho se ha hablado estas semanas del uso de la lengua como arma arrojadiza cuando el bilingüismo es una riqueza de España, de la utilización partidista de la lengua, de la apropiación de unos y otros idiomas por parte de unas y otras ideologías. Savater no niega que su manifiesto es político, ya lo dice la segunda frase, pero se trata de que "nadie tiene por qué sentirse extranjero en su país" y que "la política es una obligación de los ciudadanos". A la identificación con la derecha, responde: "las normas discriminatorias de Baleares y Galicia las hizo el PP; y también nos han llegado quejas de padres de Valencia".
Peces-Barba también culpa a todos los partidos: "El concepto de lengua propia es inventado. Por negligencia de todos, se ha forzado la Constitución. Sólo hay una lengua general y no puede ser secundaria". Peces-Barba recuerda que la segunda ley del catalán, que nadie recurrió al Constitucional, llegó con la primera legislatura del PP en el Gobierno.
Haciendo un esfuerzo por separar la polémica de bandos preconcebidos, podría resumirse el conflicto en la pregunta: ¿Hasta dónde es lícito llegar para proteger el catalán, el gallego o el euskera?
Fonte: El País.
domingo, 6 de julho de 2008
[La opinión de A Coruña] Lingua común
Manuel Bragado
Un grupo de dezasete escritores, na súa maioría membros do partido Unión Progreso y Democracia, presentaron en Madrid o "Manifiesto por la lengua común" coa intención de amosar as súas razóns pola que entenden preocupante "situación institucional de la lengua castellana, la única lengua juntamente oficial y común de todos [subliñado no texto orixinal] los ciudadanos españoles".
Unha preocupación que para os asinantes do manifesto non ten un carácter cultural senón unha inquedanza "estrictamente política". Aparecido tras a viraxe cara a posicións máis temperadas do Partido Popular, pilotada por Mariano Rajoy no seu recente congreso, e acubillado de forma oportunista na euforia do nacionalismo españolista, desbordado ata o ditirambo tras a consecución do campionato europeo de fútbol, este texto pretende inequivocamente solicitar ao Parlamento español unha modificación da Constitución e dalgúns Estatutos de Autonomía sobre o uso das linguas oficiais naquelas comunidades con lingua propia.
Convenientemente apupado por algúns medios de comunicación madrileños, este manifesto pretende, ademais, amparar as posicións promovidas por pequenos grupos castelanófonos que declararon unha guerra lingüística coa intención de romper o consenso constitucional e de convivencia acadado hai trinta anos sobre o uso das catro linguas oficiais. Tras as teses deste manifesto (considerado por outros escritores, como o andaluz José Manuel Caballero Bonald, como "inoportuno, alarmista e innecesario", xa que entenden que o castelán goza dun saúde excelente, tanto en todo o territorio español como fóra das súas fronteiras), agáchase a perigosa mecha da prepotencia, da intolerancia, da exclusión e da antipatía (por utilizar palabras "cordiais" que non aparecen no vocabulario destes inquisidores) sobre todos aqueles cidadáns que pretendemos lexitimamente comunicarnos e construír as nosas vidas en todos os seus ámbitos (familiar, institucional, laboral, educativo ou comercial) nunha lingua que non é a considerada "común", "principal" ou de "arraigo histórico" por parte deste reducido grupo de escritores españolistas. Por moito que intenten demostrar os promotores destas posicións castelanófonas por medio de rebuscadas denuncias vitimistas e argumentos falaces, durante os últimos trinta anos de consenso constitucional e de desenvolvemento de políticas de normalización lingüística en Cataluña, Euskadi e Galicia o uso do castelán non estivo nin está minusvalorado nin marxinado nin discriminado en ningunha destas comunidades autónomas.
Máis aínda, todos os estudos amosan que en Galicia durante as últimas tres décadas de autonomía o castelán (quizais sería máis axeitado expresar, a súa "variante galaica") non deixou de conquistar a novos falantes mozos, colocando a nosa lingua milenaria, a pesar de ter recuperado algúns espazos valiosos de uso nos eidos institucional e educativo, nunha sangría que pode comprometer a longo prazo o seu futuro. Outrosí podemos expresar das dificultades que soportamos pacientemente e con enorme cordialidade os cidadáns (aínda a maioría, así o subliñan tamén os estudos sociolingüísticos) que pretendemos desenvolver no país onde vivimos toda a nosa cotianidade en galego, unha proeza que sabemos imposible se acudimos aos servizos da administración de xustiza ou da sanidade, á maioría das aulas universitarias ou dos establecementos comerciais, por só poñer exemplos onde o emprego vehicular da lingua do país é considerada unha rareza de aldeáns ou de excéntricos militantes nacionalistas.
Porén, a pesar destas pexas, que asumimos con deportividade, a lingua común de todos os galegos e galegas (non esquezamos que tamén o é dos que non a utilizan como o seu vehículo de comunicación e expresión máis habitual) continúa sendo o noso patrimonio inmaterial máis valioso, a alfaia de simpatía máis apreciada por todos, o espazo íntimo máis privilexiado de entusiasmo cos que contamos os cidadáns desta terra, o ADN da nosa convivencia e comunicación en liberdade. Fronte ao perigoso lerrouxismo político dos promotores deste manifesto, que pretende a toda costa euskaldunizar a convivencia nunha España que sabemos inevitablemente plural (non teño dúbidas que será esta a estratexia da UPD durante esta lexislatura), cómpre enunciar, como propón o escritor Manuel Rivas no seu libro máis recente, os lexemas da simpatía e o emprego das linguas como sintagmas de convivencia. Fronte a esta interesada guerra lingüística dos pequenos grupos castelanófonos, como propón a campaña da Secretaría Xeral de Política Lingüística, encadeemos palabras que apertan: semente, tecnoloxía, axóuxere, recuncar...
Fonte: La opinión de A Coruña.
sábado, 5 de julho de 2008
Política Lingüística pon na rede os prototipos dos tradutores automáticos francés-galego e catalán-galego
Na páxina web da Xunta pódense utilizar xa estas ferramentas tecnolóxicas, que traducen páxinas web e textos de 4.000 caracteres. Na actualidade estase desenvolvendo o tradutor galego-castelán e o que permitirá traducir textos do galego ao inglés e viceversa
A Secretaría Xeral de Política Lingüística vén de aloxar no portal web da Xunta de Galicia, con acceso libre e gratuíto, os prototipos dos tradutores automáticos francés-galego e catalán-galego.
Estas ferramentas ofrécenlle aos usuarios a posibilidade de traducir páxinas web, pero tamén textos de ata 4.096 caracteres. Deste xeito, refórzase notablemente a posibilidade de favorecer a libre circulación do galego nos sistemas tecnolóxicos avanzados e, en última instancia, o intercambio cultural, económico e social. Atendendo a un dos obxectivos prioritarios do Plan xeral de normalización da lingua galega, que observa as tecnoloxías da fala como un sector transversal, a Secretaría Xeral de Política Lingüística puxo á disposición da sociedade, hai xa dous anos, o tradutor automático castelán-galego de altas prestacións Es-Gl.
Na actualidade, estase desenvolvendo a versión galego-castelán deste tradutor, e tamén a ferramenta que permitirá a tradución do galego ao inglés e viceversa. Con estes novos prototipos, facilítase o acceso dos galegofalantes a textos en francés e catalán de todo tipo, o que permitirá consultar noticias de xornais, textos institucionais e todo tipo de documentos.
Fonte: Junta da Galiza.
sexta-feira, 4 de julho de 2008
[El País] Manifesto pola lingua común
Antón Reixa
"1. A lingua galega é común e oficial no territorio de Galicia.
2. Todos os cidadánas que o desexen deben ser educados en galego. En calquera caso debe quedar garantido para todos os alumnos o coñecemento final da lingua galega.
3. En Galicia calquera cidadán ten dereito a ser atendido institucionalmente en galego. En locais e negocios públicos a relación en galego ou en castelán, ou en ambas as linguas será discrecional.
4. A rotulación dos edificios públicos e das vías públicas e mais as comunicacións administrativas é recomedable que sexa bilingüe pero, en todo caso, nunca poderán expresarse unicamente en castelán.
5. Os representantes políticos galegos utilizarán habitualmente o galego nas súas funcións institucionais, o mesmo en Galicia como fóra, agás en ocasións características".
O texto anterior é o cínico pero revelador resultado de modificar nas liñas fundamentais do Manifiesto por la lengua común, promovido por Fernando Saváter e outras persoas e medios de comunicación. É resultado de mudar o suxeito, referido ao castelán, polo de lingua galega. Sirva para constatar que a igualdade e a normalidade do idioma galego, en termos equiparables aos que se reivindican para o castelán, está moi lonxe de ser acadada.
Dito doutra forma, para que o que se invoca nese manifesto teña sentido real e honesto deberíamos localizar a algún individuo que tivese algunha vez dificultades evidentes para expresarse en castelán dentro de Galicia. Fagan os lectores a identificación inversa e resultará unha desproporcionada aldraxe comparativa.
Se ademais se quere obter un efecto cómico, recomendo o mesmo exercicio que me enviou o poeta manchego Dionisio Cañas: substituír no manifesto orixinal o da "lengua común" por heterosexualidade fronte a homosexualidade. Manifesto pola sexualidade común. Desde hai algúns anos hai crecentes razóns nos territorios de España para preocuparse "pola situación institucional da heterosexualidade, única sexualidade común de todos os españois".
O medo á liberdade e ao avance da igualdade non é alleo incluso aos individuos aos que se lles supón unha contrastada intelixencia e preparación.
Fonte: El País.
[La Razón] La Xunta premiará a los comercios que renuncien por escrito a usar el español
Condiciona las subvenciones a que se rotule en la lengua autonómica. Reclama a los empresarios interesados en las ayudas que rellenen un cupón prometiendo utilizar el gallego.
Ernesto Villar
MADRID- La Xunta de Galicia ha dado una nueva vuelta de tuerca a la inmersión lingüística: ha inventado el «cupón del gallegoparlante». Desde este año, los empresarios de 258 localidades de la región que quieran tener opciones reales de arañar una subvención pública para modernizar sus negocios deben enviar a la Administración una «declaración-compromiso» por escrito, con su DNI, nombre y apellidos, en la que garantizan que todos sus carteles, rótulos y campañas publicitarias estarán redactados en gallego en lugar de en castellano. Además, en el formulario dan su palabra de que usarán exclusivamente esta lengua en «todas las relaciones» con la Administración autonómica.
¿Y qué ocurrirá con los que incumplan su promesa? Ahí está el quid de la cuestión, porque esta «declaración-compromiso» quedará registrada en la Conselleria de Innovación e Industria -por lo que pueda pasar-, sin olvidar que la normativa establece explícitamente que «el incumplimiento de las obligaciones (...) dará lugar a la obligación de devolver total o parcialmente la subvención percibida, así como los intereses de demora correspondientes».
Este compromiso de desterrar el español de los comercios se aplica, de momento, en aquellos negocios, sin especificar tamaño, que estén en las zonas rurales de Galicia, en virtud de la Orden aprobada por la Conselleria de Industria que regula las subvenciones de 2008, dentro de su Plan de renovación y mejora del comercio gallego.
El portavoz de Industria y Comercio del PP en el Parlamento gallego, Ángel Bernardo Tahoces, considera que es «un gravísimo error» condicionar las ayudas al comercio al idioma que empleen los comerciantes, y cree que este tipo de imposiciones causan mucho daño a la competitividad del empresariado de la región.
Porque lo más llamativo es que la Conselleria de Industria, gobernada por el BNG, da más importancia a los rótulos en gallego que a la calidad del proyecto presentado, de tal forma que sin la presentación de este cupón de «galleguismo» es casi imposible recibir subvenciones. En su artículo 9, la Orden establece seis criterios de valoración, que pueden otorgar un máximo de nueve puntos. Mientras la calidad sólo se puntúa con entre uno y tres puntos, el compromiso con la lengua y los productos gallegos se valora con cuatro, casi la mitad de la tabla de baremación. Dos se conceden por «la inclusión de la propuesta de un compromiso de uso y posterior utilización de la lengua gallega en campañas publicitarias, elementos promocionales y en la señalización interior y exterior del establecimiento comercial». Otro punto se adjudica con el «compromiso de utilización de la lengua gallega en todas las relaciones que el interesado mantenga con la Administración autonómica», mientras que el último se aplica si se comercializan «productos autóctonos, artesanales o ecológicos».
Teniendo en cuenta que el octavo punto se concede por algo tan obvio como que la solicitud esté presentada correctamente, y el noveno por algo tan común como que el solicitante pertenezca a alguna asociación de empresarios, se colige que, incluso con un proyecto que no se tenga en pie, se tienen asegurados siete de los nueve puntos en disputa. Más que suficiente para merecer una subvención de la Xunta.
Fonte: La Razón.
[El Plural] NNGG se apropia del deporte español para denunciar el "apartheid lingüístico" en País Vasco, Cataluña y Galicia
“Hoy el mundo habla español” y “Disfruta con tu lengua”. Son dos de los eslóganes de la campaña a favor del manifiesto por el castellano lanzada ayer por las Nuevas Generaciones populares de Madrid. Además de presentar imágenes provocadoras como la de una Lolita anónima saboreando un chupa-chup con los colores de la bandera, los más jóvenes del PP se han adueñado del deporte español, utilizando como reclamo a Pau Gasol, Rafa Nadal, Fernando Alonso, Alberto Contador e Iker Casillas. Según denuncia Público, fuentes de la organización han reconocido que carecen de permiso para utlilizar su imagen.
Además de no haber dado su consentimiento, que se sepa, de este grupo Casillas es el único que ha firmado el manifiesto. Lo cierto es que cuesta imaginar a estos deportistas tomando partido abiertamente en temas tan politizados.
El tríptico
Público y ABC recogen en sus ediciones de hoy el cartel, que, sin embargo, no está en la web. Allí si aparecen otras tres imágenes de la campaña: una que invita a disfrutar con un chupa-chup, otra de un niño con la lengua pintada de amarillo y rojo, y un tercer montaje con el logotipo de los rolling-stones reconvertido para la causa -también dudamos que tengan consentimiento para esto-.
"Apartheid lingüístico"
La organización juvenil manifiesta su deseo de “sumarse al manifiesto por la Lengua” y denuncia, por boca de su presidente, Pablo Casado, el “apartheid lingüístico que sufren los castellano parlantes en algunas Comunidades Autónomas como Pais Vasco, Cataluña y Galicia”. “Es indignante que en España en pleno siglo XXI no haya libertad para hablar y ser educado en la lengua común de todos los españoles”, se queja el dirigente de NNGG.
Los reclamos de NNGG
"No queremos un gobierno paternalista que nos diga en qué lengua tenemos que comunicarnos, simplemente pedimos libertad a la hora de elegir". No sabemos si alcancen su cometido, pero de momento, la libertad de utilizar a figuras públicas para esta cruzada ya se la han tomado.
Fonte: El Plural.
quinta-feira, 3 de julho de 2008
[El Plural] Diferentes posturas de los intelectuales ante el Manifiesto por la Lengua
Pedro J. ha llevado su cruzada por la Lengua Común hasta las páginas de El Cultural, suplemento semanal de su periódico dedicado a las artes y a las letras. Ocho páginas en las que cincuenta creadores españoles se pronuncian sobre el tema, en un exhaustivo debate cuya finalidad no acabamos de entender. Quizás, además de darle tanto bombo y páginas al asunto, los editores debían prestar atención a las palabras citadas, muchas de las cuales señalan que la cuestión “es un debate estéril que no está en la calle. A mi entender, el ciudadano de a pie está preocupado por la crisis económica y los problemas sociales”, como bien ha señalado Calixto Bieito, director teatral.
a pesar de que el reportaje advierte de que pretende limpiar “de adherencias políticas partidistas”, el susodicho manifiesto, al que se refieren como “en defensa del bilingüismo”, dada la intensa campaña de El Mundo, que ya lleva diez días con el tema, el anuncio resulta tan increíble como exhaustiva la atención dedicada. Este trasfondo político de la cuestión no pasa desapercibido para los consultados, que advierten el hecho de que “desgraciadamente los políticos de este país son especialistas en alejarse de la realidad o lo que es peor, en enmascararla”, según Bieito.
Elminación de otras lenguas
Escritores como Suso de Toro, poetas como Joan Margarit, e historiadores como Julián Casanova encabezan las críticas al texto, con mayor o menor mesura. El más contundente es De Toro, quien acusa al nacionalismo centrista de pretender “eliminar otras lenguas”. “Ya va siendo hora de que los medios de comunicación ofrezcan el contrapunto de los hablantes de gallego, catalán o euskara. También son personas y tienen cosas que contar. Personalmente, vivo entre lenguas y son todas mías, pero entiende que ese nacionalismo pretende eliminar mi lengua gallega”, se queja. “Nuestras cuatro lenguas reconocidas en la Constitución son patrimonio de todos, no sólo de quien las conoce”, apunta.
Defender las “lenguas pobres”
Margarit, por su parte, aboga por la defensa de las “lenguas pobres”, preguntándose “¿por qué a la pobreza en otros ámbitos se la trata con un respeto que a veces roza la ñoñería y, en cambio, en el ámbito del uso de las lenguas la prepotencia (…) ni siquiera se disimula?”.
¿Inglés sí, lenguas cooficiales no?
Casanova se desmarca de la “preocupación por ‘la situación institucional de la lengua castellana’”, remarcando que le parece curioso “que mucha gente se gaste tanto dinero en que sus hijos aprendan inglés (que no aprenden mucho, no obstante), que estemos tan colonizados con anglicismos y barbarismos de todo tipo, pero que, al final, el problema sea el catalán, el gallego o el euskera”.
Por el “español”
Las voces favorables al manifiesto plantean la cuestión como una defensa del castellano, al que algunos denominan español –el caso del filólogo Ricardo Senabre, que dice no hablar castellano, porque no es castellano…-, frente a los nacionalistas. Muchos de sus argumentos parecen “alarmistas”, como se ha referido al documento Gregorio Peces-Barba, histórico constitucionalista. Es el caso del escritor José María Merino, quien denuncia que España tiene una actitud “fratricida” hacia la lengua madre.
Adiestramiento de separatistas
Asimismo, su compañero de oficio, Fernando Aramburu, denuncia los “programas educativos destinados a romper lazos con la nación común, con sus señas y símbolos” para “adiestrar al futuro ciudadano en la doctrina separatista”. Algo a lo que quienes discrepan denominan “el privilegio de ser bilingüe”.
No lo conoce, pero le parece bien
Por su parte, cineastas como Fernando Colomo admiten desconocer “la letra exacta del manifiesto”, pero les “parece bien que se defienda el castellano cuando se cometen abusos”. El historiador Fernando García Cortázar va más lejos, y acusa a la “difusión del vascuence, del gallego o del catalán” de propiciar “verdaderos despropósitos y agresiones a la libertad de los ciudadanos, quemándose dinero de todos y las energías de muchos”. Está claro que, para García, la campaña bestial a favor del tesxto no cuenta como gasto económico/energético.
Causas más importantes
Y como lo bueno, si breve, dos veces bueno, nos quedamos con la capacidad de síntesis del filósofo Javier Sádaba, que en seis líneas ha resumido su postura, con la que muchos, en mayor o menor medida, nos sentimos identificados: “El manifiesto me parece absurdo. Creo que precisamente las lenguas que están en peligro son las periféricas, las llamadas cooficiales y que, sin embargo, el castellano ya está lo suficientemente estimulado. Y creo además que hay otras causas mucho más importantes que merecen nuestra atención”.
Fonte: El Plural.
