A Xunta triplicou o pasado ano as axudas destinadas a normalización lingüística na Administración local, con 746.500 euros fronte aos 202.000 euros investidos en 2004, que beneficiaron a 113 municipios, 36 máis que tres exercicios antes.
Así o destacou hoxe a directora xeral de Administración Local, Matilde Begoña Rodríguez Rumbo, en resposta a unha pregunta do Grupo do BNG na Comisión de Educación e Cultura, e engadiu que en 2007 se impartiron 22 cursos de lingua galega fronte aos 13 desenvolvidos en 2004 para o coñecemento da lingua galega no ámbito da Administración municipal.
O deputado nacionalista Bieito Lobeira sinalou que na actualidade hai en Galiza uns 80 SNL noutros tantos municipios galegos, superando os 48 servizos existentes en 2007. Con todo, subliñou que só cobren o 25% dos concellos galegos mentres que "o 75% non posúen unha estrutura estábel de normalización lingüística".
Ademais, Lobeira incidiu no feito de que 53 Servizos de Normalización Lingüística están ao amparo dos convenios correspondentes asinados pola Deputación Provincial da Coruña.
Tamén incidiu no "problema da precariedade laboral" dos traballadores dos SNL e puntualizou que "boa parte" destes departamentos dedícanse á tradución de textos en detrimento de a súa función dinamizadora da lingua. Lobeira recalcou que a Secretaría Xeral de Política Lingüística destina aos concellos "un quinto do montante" que achega ás subvencións dos medios de comunicación para fomentar o uso do galego "cun resultado que é patético".
Con todo, o deputado do BNG manifestou que a lei que regula o uso do galego na Administración local "é raquítica" e remóntase a 20 anos atrás, á vez que denunciou que "aínda segue sen cumprirse". Así mesmo, considerou que "sería bo" que a Consellería de Presidencia unificase unha serie de criterios de funcionamento dos SNL "que lles desen coherencia no conxunto do territorio".
Fonte: gznacion.
terça-feira, 26 de fevereiro de 2008
[gznacion] A Xunta triplicou no 2007 as axudas para a normalización lingüística
Uxío Fernández (director de Ferrolhoy), outro cruzado contra o galego
A revista comarcal Ferrolhoy constitui um bom exemplo desse sector empresarial e sociopolítico lançado a favorecer umha rápida "soluçom final" para a incómoda presença do galego no nosso país. Que nom conhecedes a revistinha? pois pouco perdedes...
A revista, exclusivamente escrita em espanhol, tem periodicidade mensal e financiamento de empresas imobiáliárias, comércios como 'Acevedo' e outras empresas comarcais como o 'Diario de Ferrol', 'Gimnasio Bitácora', 'mi casa' , o 'Hotel Husa Odeon' e outras que incluso se publicitam em galego (surrealista), e que nom sabemos se sabem em que investem o seu dinheiro.
Em todo o caso, se ao longo do primeiro ano desde que foi publicada pola primeira vez podíamos adivinhar as ideias destiladas polo seu director, Uxío Fernández, totalmente refractário a qualquer cessom de espaço ao nosso idioma -excepto o espaço publicitário, claro-, no últio número, o 13, o egrégio socio da Sociedad Artística Ferrolana abre o seu coraçom e a sua cabeça aos leitores e leitoras com um discurso tam claro como letal.
Diante das queixas de um leitor que se identifica como representante da Mesa pola Normalización Lingüística em Ferrol, Uxío Fernández recorre ao novo 'argumentário' ultra como justificaçom para laminar de vez a presença mediática -e social- do nosso idioma.
Como álibi para a política lingüística da sua subsidiada revista, Uxío Fernández sublinha que o galego é hoje já idioma minoritário na Galiza ("más de la mitad de los nacidos en Galicia han tenido su lengua materna en el castellano, o emplean este como su primer idioma").
A partir daí, mostra-se crítico com o modelo 'normalizador' aplicado até hoje, pois segundo ele estamos a viver "el rechazo a una manera de pretender normalizarlo". Mas, entom, será que ele tem umha proposta melhor?
Tem, tem. É a que aplica na sua revista: "¿y por qué no hacemos la revista bilingüe?, pues porque en castellano la pueden leer todos, y en gallego lo harían muchos menos. No queremos tener que decidir a que informaciones les restamos la mitad de los lectores".
Nom vale a pena continuar a reproduzir as ideias lingüicidas que Uxío Fernández defende e pratica. Basta comentar que, ao lado dele e da sua revistinha, La Voz de Galicia e El Correo Gallego aparentam grande compromisso com o idioma histórico da Galiza.
Mas sim achamos interessante lembrar quem financia com a maior publicidade o número 13 da revista Ferrolhoy: a Conselharia do Trabalho da Junta da Galiza. Será que, no fundo, também a Junta da Galiza apoia os fins de Uxío Fernández? Como se explica entom que destine dinheiro público a financiar umha empresa de comunicaçom abertamente contrária à inclusom de umha só linha no idioma falado -ainda hoje- pola maioria da populaçom galega?
Para concluir, oferecemos-vos o correio electrónico de Uxío Fernández, convidando-vos a escrever-lhe com as vossas opinions sobre a política lingüística da publicaçom que edita, com sede em Pontedeume.
redaccion@imagenycomunicacion.com
E, naturalmente, as pessoas que ainda mantemos algumha dignidade e auto-estima como galegos e galegas, evitaremos financiar semelhante publicaçom e espalharemos a necessidade de que projectos como Ferrolhoy fracassem mais cedo que tarde, o que sem dúvida já teria acontecido se nom contasse com importantes ajudas financeiras da Junta da Galiza.
P.S. Se ficaste com curiosidade sobre o conteúdo integral do editorial assinado por Uxío Fernández, nom é preciso comprares a revista. É só clicares na imagem para a veres a tamanho real e poderes ler o texto completo:
segunda-feira, 25 de fevereiro de 2008
[La Voz de Galicia ] Agir, Akhir, Aguir e Axir
Xavier Alcalá
Políticos defensores da Lei de Normalización Lingüística repiten «Vamos a facer» en lugar de «Imos facer». Mozas de apelidos galegos dos que non se poden liberar -estigmas da orixe maldita- piden «libertad lingüística». Unha entra no xogo do Jiménez Ofensor do Micro: suprímase o ensino do galego porque os libros da materia incitan a destruír España.
Mozos de actitude reprobable enfróntase aos partidarios da secesión lingüística, e polas emisoras de radio corre un nome que ninguén sabe pronunciar: Agir. Uns din «Akhir» (como «Rakhoy», «Feikhó» ou «Khove») e outros «Aguir». Ninguén lembra a grafía histórica galega; ninguén, que «ge» ou «jota» se pronunciaran como «xe» ata que a escolarización exclusiva en castelán acabou con algo propio do galego. Mais debe pronunciarse «Axir« (como «Raxoi», «Feixó» ou «Xove»); e resulta sinónimo de «actuar», forma que se meteu desde o castelán «de los 400 millones», omnipresente.
Os galegos ignorantes do portugués dos 250 millóns -a maioría- descoñecen o significado de «axir». Os activos membros da Agir, partidarios do reintegracionismo, das formas cultas irmás, seica o saben...
«Salvemos al español»: o oficial da notaría atende o cliente en correcto galego, mais prepara o documento en castelán; o crego no enterro diríxese aos fregueses en castrapo pero reza «El Padre Nuestro»; a funcionaria de Correos négase a falar galego; a camareira do bar, con raro acento, atrévese: «No me hables así»... Todo no mesmo día. Tolería, «diglossia tremens».
Artábria participou na reuniom constituinte do Conselho Municipal de Língua
No passado dia 21 decorreu na sede municipal de Ferrol a reuniom constituinte do Conselho Municipal de Língua, com um atraso importante se tivermos em conta que a actual legislatura começou no passado mês de Junho.
A Fundaçom Artábria conta com um representante neste organismo, concebido teoricamente para favorecer a participaçom cidadá, e que nas últimas duas legislaturas estivo congelado pola falta de interesse dos sucessivos governos.
É, portanto, umha boa notícia que se reactive o Conselho Municipal de Língua, sempre que sirva para começar a cumprir a Ordenança aprovada em 1997 por unanimidade e o Plano de Normalizaçom, de 2003, algo que está longe de acontecer por parte da instituiçom local ferrolana.
Nesse sentido se pronunciárom o nosso representante e outros integrantes do organismo na reuniom de hoje. Pola nossa parte, a Fundaçom Artábria fará a partir de agora especial seguimento da política lingüística da instituiçom municipal ferrolana e tentará contribuir construtivamente para que o Conselho Municipal de Língua sirva para mais do que tem servido nos últimos anos.
Ao mesmo tempo, ficamos a dispor de propostas e ideias que qualquer ferrolano ou ferrolana defensor dos nossos direitos lingüísticos queira fazer chegar a esse organismo institucional de participaçom em que estaremos presentes como entidade que trabalha no ámbito normalizador.
Aqui informaremos da dinámica que leve e da nossa actividade no seu seio.
sexta-feira, 22 de fevereiro de 2008
[PGL] Conflito lingüístico na rua
Activistas pola língua contestam em Vigo e em Narom ‘cruzada espanholista’ de Galicia Bilingüe
A cidade de Vigo e a vila transanquesa de Narom fôrom palco nos últimos dias desta semana de diversos acontecimentos que reflectem a crua realidade do conflito lingüístico que parece abrolhar na Galiza com mais força do que nunca. Activistas pola língua contestárom a ‘cruzada espanholista’ da associaçom Galicia Bilingüe, que está a realizar umha campanha denunciando, conforme essa organizaçom, a alegada ‘imposiçom do galego’. Do PGL queremos ecoar diversos testemunhos informativos que dam conta, em primeira mao, do acontecido (veja-se também o fio aberto no Fórum PGL).
[+...]
Vigo: fanatismo espanholista, contestaçom cívica e cargas policiais
Tal e qual informa o web da formaçom independentista Nós-UP, em passada quarta-feira, sete militantes dessa organizaçom conseguírom entrar no acto que a associaçom pró-castelhano realizava no teatro Garcia Barbom em Vigo. Ao tempo, umha manifestaçom que juntava mais de cem pessoas no exterior, contestava a declarada ‘cruzada’, por palavras da presidenta de Galicia Bilingüe, que esse grupo, alegadamente ligado à extrema direita espanhola, está a impulsionar na contra do Galego.
O acto de Galicia Bilingüe conseguiu superlotar o teatro Garcia Barbom (diversos testemunhos falam em quinhentas pessoas), num ambiente fantatizado e de grande agressividade contra o Galego e a Lusofonia (veja-se esta outra crónica aqui). Enquanto que os sete militantes independentistas denunciavam o espanholismo de Galicia Bilingüe a partir de diversos lugares da plateia, na rua um grande desdobramento policial armava-se ante a concentraçom em prol do Galego, localizada detrás de uma faixa que dizia “Galiza em Galego”.
Fonte: Portal Galego da Língua.
quarta-feira, 13 de fevereiro de 2008
[Diario de Ferrol] Idioma
Xaime Bello
Situémonos no punto de partida. Un dos denominados xuíces estrela da Audiencia Nacional, Grande-Marlaska, dita unha providencia na que cualifica o idioma galego de "dialecto". Deixando á marxe argumentos filolóxicos, a situación semellaba esperpéntica.
Como un xuíz, encargado de velar polo respecto ao ordenamento xurídico e facer cumprir as leis vixentes, podía actuar así? Como se podía conculcar dunha maneira tan groseira a Constitución, o Estatuto de autonomía ou a Lei de normalización lingüística, entre outras? O primeiro que se me veu á cabeza foi a lembranza da canción de María Manuela Idioma meu composta sobre un poema de Manuel María para alleados e colonizados, convertido nun verdadeiro himno de amor á lingua: Idioma meu/ levas sangue do pobo/ e raigañas escuras/ que anuncian un día novo/ sen mágoas nen tristuras./ Idioma proscrito,/ asoballado,/ soterrado,/ refugado,/ negado?
Días despois o xuíz corrixe a providencia xustificando que a cualificación do idioma galego como dialecto se debeu a unha deficiente redacción da persoa que transcribiu a devandita resolución, aínda que el mesmo se responsabilizaba directamente do desacerto que se emendaba. Aceptada a explicación, seguimos cuestionando as razóns que inducen a ese "erro" do escribente. Non será que aínda se manteñen as bases ideolóxico-culturais dun estado que posterga as linguas que non son o castelán?
segunda-feira, 11 de fevereiro de 2008
[O Xornal] Liberdade ou dictadura lingüística?
Beatriz Guiance
Unha ducia (o dos números éche sempre un misterio mais policías había moitos, diría eu que en demasía) de axentes da Policía Nacional (polo momento acho que era a estatal, que é a que adoita encargarse deste tipo de represións para os que os teñen ben treinados) tivo (tivo?) que empregar as porras na Coruña para conseguir separar manifestantes (seica estaban pegados?) que apostaban por potenciar a lingua galega e que "se apareceron" nunha concentración convocada por un colectivo que demanda "liberdade lingüística", o que provocou altercados e enfrontamentos. Onde? Sería da policía na contra da xente e os defensores da "liberdade" a aplaudir.
A 'Mesa pola Liberdade Lingüística' convocara unha manifestación na Coruña á que asistiron en apoio da súa causa perto de 50 persoas (traducidas noutros medios nunhas irreais 200, pola graza dalgunha axencia de noticias e a boa intención de todos), mais unha contra manifestación reuniu a outro centenar de persoas (segundo os mentados medios e axencia, que se traducen nunha visión real e imparcial nunhas 150 persoas) no mesmo lugar en demanda de "primar" (deixémolo en defender) a lingua galega baixo o lema 'Na Galiza en Galego'. (Que traducen por un meridiano "en Galicia en Gallego")
A partir de aquí as falsidades ou inexactitudes dispáranse:
Se non houbo enfrontamento, a quen era preciso separar?
Se non hai violencia por que a ten que exercer quen di protexer aos cidadáns?
"Entre asubíos e insultos entre uns e outros manifestantes, os axentes da Policía Nacional tiveron que cargar para conseguir establecer un cordón que mantivese separados aos manifestantes dunha e outra tendencia". (Mais sempre apalean á mesma).
Cantan axencia e medios papagaio que apenas cortan e pegan sen pegar pancada nen constatar o que poñen ou, o que é peor, que toman partido pola parcial inexactitude. Sempre é mellor un vadío que un mentireiro.
Mentres se producía a carga, as persoas que secundaron a manifestación baixo o lema "Pola liberdade lingüística. Non á imposición" aplaudían entre berros de "democracia". Democracias como das que gosta esta xente dan medo.
A manifestación da 'Mesa pola Liberdade Lingüística', que estaba autorizada pola Delegación (ou subdelegación, que para o caso é o mesmo) do Goberno, convocouna este colectivo (parece que vencellado á extrema deireita ligada ao PP, segundo fontes) que asegura que as autoridades públicas están a "impoñer o galego" sobre o castelán". "Invitamos ferventemente a todos os cidadáns hastiados da linguocracia obsesiva, iniciada hai moito tempo, pero exacerbada recentemente ata a prohibición do español nas aulas", rezaba este colectivo na convocatoria que realizou a través do seu web.
A organización deste acto orixinou que se convocase unha contra manifestación no mesmo lugar, o Obelisco da Coruña, para "defender o galego" e mostrar o rexeitamento "aos españolistas da Mesa pola liberdade lingüística, aos que acusan de menosprezar a lingua galega".
Maticemos logo, fronte a concentración antigalega fóronse xuntando persoas de sectores populares diversos, autoconvocadas polo móbil e em foros da Internet de maneira espontánea. Levaban unha pancarta máis que elocuente: 'Na Galiza em Galego'. Xente que pasaba pola rúa íase unindo.
Resistiron os golpes da policía e seguiron unidos.
Se foi unha contra manifestación non autorizada non se sabe, o que está claro é que a outra manifestación non foi máis do que un fracaso que xa leva liñas de "gloria" demais nos medios.
Fonte: O Xornal.
[O Xornal] Méndez Romeu acusa a un sector da sociedade de "crear conflictos" coa língua
Segundo o conselleiro, dende hai 25 anos, existiu un consenso sobre a necesidade de normalizar o uso da lingua propia sen producir menoscabo da lingua do Estado, que algúns queren por en perigo.
O conselleiro de Presidencia, Administracións Públicas e Xustiza, José Luis Méndez Romeu, asegura que “hai que evitar que haxa conflitos idiomáticos” e que detrás destes enfrontamentos hai intereses ocultos, o cal é o realmente preocupante. Neste sentido, Méndez Romeu explicou que parece que existe o intento dalgúns sectores que queren transformar os problemas da normalización da lingua en problemas de enfrontamento ou en problemas políticos.
Así, o conselleiro lembrou que en torno a isto hai sempre dous tipos de problemas: considerar que non se debe regular o uso das linguas ou pensar que debe haber unha imposición maximalista ao respecto. Estas posicións rematan –segundo Méndez Romeu- por estar moi vencelladas ao debate político, “sobre todo cando hai presente unha campaña electoral”. En Galicia funcionou ata agora un modelo que permitía que a Administración lle contestase a cada cidadán na lingua que quixese e permitía que a educación fose “equilibrada” nunha e noutra lingua, segundo afirmou o conselleiro. O conselleiro fixo hoxe estas declaracións nunha entrevista a Radio Voz na Coruña.
O conselleiro declarou que se debe insistir en “buscar o diálogo, solucións pactadas e de consenso e partir da evidencia de que na sociedade galega non hai ningún tipo de conflito” e que “quen queren provocalo artificialmente son quen teñen que explicar por que” e “o que se oculta tras eses plantexamentos”. Segundo o conselleiro, dende hai 25 anos, existiu en Galicia un grao importante de consenso sobre a necesidade de normalizar o uso da lingua propia sen producir menoscabo da lingua do Estado. Méndez Romeu sinalou que se están dando tensións novas polo cuestionamento actual e que carece de sentido avanzar sobre a división na forma de expresarse. “Deberíamos tentar consensuar os problemas e respectar as actitudes das persoas”, afirmou Méndez Romeu.
O obxectivo, segundo o titular de Presidencia, é garantir que calquera persoa se poida expresar en calquera das linguas oficiais, que sexa atendida axeitadamente –sobre todo polos organismos públicos- e que non teña ningún tipo de discriminación na súa relación coa Administración ou con outros cidadáns. O conselleiro cre que eses obxectivos están conseguidos a día de hoxe nun nivel maior e con menor conflitividade que en Cataluña, no País Vasco ou noutros territorios de España nos que hai problemas derivados do bilingüismo, segundo dixo.
Fonte: O Xornal.
Galicia es la comunidad histórica que menos emplea su idioma para los nombres propios
Galicia es la comunidad histórica que menos emplea su idioma para los nombres propios, según se deduce de los datos de un estudio del Instituto Nacional de Estadística (INE) sobre los nombres propios en España, que fueron recogidos por Europa Press.
Así, según los datos referidos al año 2006, los más actualizados que aporta el estudio, los padres vascos fueron los que más utilizaron su lengua para nombrar a sus hijos. Los diez nombres masculinos más utilizados fueron en lengua vasca, mientras que, de los diez femeninos, los ocho primeros también se registraron en lengua propia.
Por su parte, los catalanes demostraron que utilizan más su idioma para los varones que para las féminas. Siete de los diez nombres masculinos más elegidos fueron catalanes, frente a tan sólo uno en el caso femenino, aunque ocupó el primer lugar en la lista.
Sin embargo, las listas referidas a Galicia sólo recogen un nombre en gallego por cada una de las categorías. En el caso de los niños, Brais ocupa el décimo puesto; y en el de las niñas, Antía se sitúa de novena.
SITUACIÓN 'HISTÓRICA'.
Esta proporción prácticamente se repite durante los cinco años anteriores a 2006. De este modo, País Vasco se erige como primera comunidad en uso de la lengua propia en los nombres propios (90% en los primeros puestos) y detrás se sitúa Cataluña (43%). Frente a esta situación, Galicia cuenta con un 5% de los nombres propios más utilizados en gallego.
Además, esta situación era similar en los años 90, cuando los nombres más utilizados por los padres vascos eran, en un 77,5 por ciento de los casos, en lengua propia. Cataluña mantenía esta tasa en un 53,1 por ciento y Galicia en un 11,8 por ciento.
Al respecto, la Dirección Xeral de Política Lingüística de la Xunta de Galicia, en el marco de su campaña de promoción de la lengua gallega dentro, también, del ámbito familiar, propone un listado de nombres en gallego para los futuros padres.
NOMBRES PREFERIDOS POR LOS GALLEGOS.
Durante el año 2006, los nombre más empleado para los recién nacidos en Galicia fue, para ellos, Pablo, y para ellas, Lucía. Otros nombres muy utilizados fueron Hugo, Daniel, Alejandro y David; así como Laura, Sara, Paula y María. Siguiendo la tendencia, Pablo y Lucía también predominaron entre los neonatos gallegos durante los cinco primeros años de esta década.
El mismo año 2006, Lucía fue el nombre más elegido por el conjunto de los padres del Estado para las niñas, mientras que para los niños se optó por Alejandro, según los datos del INE.
EVOLUCIÓN DE LOS NOMBRES EN GALICIA.
Por otra parte, en los datos recogidos se aprecia una evolución en los nombres propios en la Comunidad gallega desde principios del siglo XX.
Así, hasta los años 40, prácticamente no se utilizaban los nombres compuestos, y los más utilizados eran los 'habituales' José, Manuel y Antonio para los varones y María, Carmen y Dolores para las mujeres.
Sin embargo, a partir de la citada década de los 40 y hasta los años 60, se generalizó el uso de los nombres compuestos, situándose estos en los primeros puestos de las listas. Por ejemplo, proliferan los 'José Luis' y 'María Luisa'.
La llegada de los años 70 supuso la masiva aparición de nombres apenas utilizados hasta entonces: Óscar, Francisco Javier, Susana y Ana Belén destacan por su originalidad. Los 80 se llenaron de 'Vanesas', 'Patricias', 'Ivanes' y 'Diegos', mientras que la última década del siglo XX optó por David, Adrián, Andrea y Laura, entre otros.
Fonte: Terra.
sábado, 9 de fevereiro de 2008
[A Nosa Terra] Galego no ensino, de vagariño
A discreción acompaña a aplicación do decreto do galego no primeiro trimestre escolar
“Hoy vamos a ver El caballito de boj, de Neira Vilas”. Esta frase podería pertencer a unha profesora de Lingua e Literatura Galega que emprega o castelán como lingua vehicular nas clases de secundaria que imparte. Casos coma este despréndense do informe que está a elaborar a Mesa pola Normalización Lingüística no tocante á aplicación do decreto que regula o uso e promoción do galego no sistema educativo. Ao caso anterior, poderiamos engadirlle o dos centros de secundaria nos que só se imparte en galego a materia de Lingua e Literatura Galega, o dunha profesora de Historia que a medida que avanza a clase traduce o libro ao castelán ou o do Conservatorio de Lugo, onde a porcentaxe de libros e clases en galego é nula.
Antón Louro, voceiro da comisión de Cultura do PSdeG-PSOE, recoñece que a política lingüística "é complexa e vive na contradición, por iso temos que levala cara a adiante sendo respectuosos e persistentes". Louro sinala tres puntos polos que debe rexerse o decreto, "o consenso, a capacidade para ir aplicándoo de xeito progresivo sen crear problemas e o obxectivo de competencia lingüística". Malia os datos recollidos por un informe da Mesa pola Normalización Lingüística, o voceiro da comisión de Cultura do PSdeG considera que "non podemos botarnos en cara as dificultades, ten que haber unha gran complicidade para o seu cumprimento".
Pola súa banda, o deputado nacionalista Bieito Lobeira apunta que malia que o decreto está en marcha dende o punto de vista xurídico, "non vai acompañado dunha práctica real". Lobeira recoñece que "falta material didáctico en galego" e subliña "o descoñecemento tanto do decreto como do idioma dun sector da comunidade educativa". O deputado nacionalista advirte que dende que se aprobou o decreto, "o BNG botou en falta campañas previas informativas".
O PPdeG non entra a valorar as conclusións da Mesa "até que non haxa unha resposta oficial porque non sabemos con certeza en que nivel nos atopamos". Non obstante, a voceira en materia de educación do PPdeG, Manuela López Besteiro, afirma que "as leis están para cumprirse". Besteiro quixo lembrar que o seu partido "defende o equilibrio e a proporcionalidade entre o castelán e o galego".
Anxo Louzao, secretario xeral de CIG-Ensino, sindicato maioritario no sector, sinala que "é necesario que se deseñe un plan que abranga todo o profesorado para que coñezan e adquiran aptitudes, algo que non se está a facer". Louzao subliña a falta de material didáctico en galego na Formación Profesional. A CIG-Ensino considera que a "desidia e pasividade da Administración imposibilitan aproveitar as potencialidades e posibilidades do decreto". "A actitude de deixar facer e deixar pasar de Educación tradúcese nunha non aplicación do decreto". Para a CIG-Ensino, sería necesario que se crease unha dirección ou subdirección xeral en Educación, "tenden a deixalo nas mans de inspección".
Fonte: A Nosa Terra.
Carga policial contra 150 corunheses e corunhesas que contestárom concentraçom de 50 ultras pró-espanhol
Para as 20 horas de hoje estava convocada umha concentraçom da autodenominada "Mesa por la libertad lingüística", organizaçom da extrema-direita ligada ao PP que pretende evitar qualquer avanço do galego no ensino oficial.
Para as 20 horas de hoje estava convocada umha concentraçom da autodenominada "Mesa por la libertad lingüística", organizaçom da extrema-direita ligada ao PP que pretende evitar qualquer avanço do galego no ensino oficial. A resposta espontánea do povo corunhês foi clara: os 50 ultras pró-espanhol tivérom em frente o triplo de manifestantes em defesa do nosso idioma, que fôrom, como é costumeiro, violentamente espancados pola polícia espanhola.
A concentraçom facha estava convocada no Obelisco da Corunha, e a ela assistírom conhecidos membros de Nuevas Generaciones, elementos da burguesia corunhesa e alguns militantes conhecidos de grupos fascistas da cidade. A média de idade era bastante elevada. Os inimigos do galego seguravam umha faixa com a legenda "contra la imposición lingüística", junto a um grande laço com as cores da bandeira monárquica espanhola.
Desde o primeiro momento, em frente da concentraçom antigalega fôrom-se juntando pessoas de sectores populares diversos, autoconvocadas por telemóvel e em foros da Internet de maneira espontánea, incluindo a esquerda independentista, sindicalistas, estudantes, membros dos centros sociais corunheses, etc. Foi despregada umha faixa com umha legenda simples e eloqüente: 'Na Galiza em Galego'.
Mais umha vez, violência policial
As corunhesas e corunheses defensoras do nosso idioma coreárom cánticos como "A imposiçom é do espanhol" e "Espanhol quem nom pular". Aos 10 minutos, e sem mediar qualquer incidente, o cordom policial interposto iniciou umha violenta carga com cacetes contra a concentraçom pró-galego, enquanto a "gente guapa" concentrada em frente aplaudia, ria e berrava "libertad!"
No mínimo, meia dúzia de pessoas ficárom com fortes contussons resultado da contundência da actuaçom policial, que mais umha vez esclareceu de que lado é que está a suja legalidade espanhola que a Galiza padece.
Se o objectivo era dispersar as pessoas que 'estragavam a foto' dos renegados, nom foi conseguido. As pessoas atacadas agüentárom a posiçom, reagrupárom-se, desfraldárom novamente a faixa e continuárom a cantar, acompanhadas por música de gaitas e percussom tradicional, e com pessoas a dançar perante a polícia espanhola.
Algumhas pessoas que passeavam polo lugar aderírom à concentraçom galega, que só concluiu umha hora depois, quando os pró-espanhol decidírom ir embora.
Os meios do sistema, no seu papel: mentiras a dar c'um pau
Quem esperar imparcialidade dos media do sistema, é ingénuo ou ingénua de mais. As primeiras informaçons publicadas polo El Correo Gallego dá umha versom inventada que fala de 200 manifestantes "por la libertad lingüística" e de "otro centenar" em defesa do galego.
O jornal reaccionário justifica a violência policial "que mantuviese separados a los manifestantes de una y otra tendencia" (sic), falsidade mais do que evidente.
Em definitivo, a jornada de hoje serviu para devolver à rua algumha tensom normalizadora real, fazendo frente aos que querem liquidar de vez a nossa comunidade lingüística. Até quando teremos que aturar que a extrema-direita espanhola se manifeste nas nossas ruas reclamando que o nosso idioma continue caladinho, condenado à morte doce em braços do espanhol?
Os corunheses e corunhesas que se concentrárom em defesa da língua e resistírom à violência policial merecem hoje os nossos mais entusiastas parabéns.
Fonte: Primeira Linha.
sexta-feira, 8 de fevereiro de 2008
[gznacion] "Todas as linguas sustentan en idéntica medida a convivencia", fundamento da Declaración de París
"Todas as linguas sustentan en idéntica medida a convivencia" e "cooperan en harmonía para refugar vellos e insolidarios prexuízos e loitar contra a desigualdade de oportunidades". Así o proclamaron hoxe en París os responsábeis de política lingüística da Xunta de Galiza, Marisol López; do Goberno Vasco, Patxi Baztarrika; e da Generalitat de Cataluña, Bernat Joan.
En representación dos tres Gobernos, os responsábeis deste área subscribiron hoxe estas palabras no marco de 'Expolangues', que se celebra na capital francesa desde o mércores, e que se plasman en dez puntos recollidos na chamada 'Declaración de París'.
Esta 'Declaración de París' incide no plurilingüismo como "factor dinámico de enriquecemento da convivencia" facilita a comunicación entre os múltiples universos que coexisten nas sociedades modernas. Deste xeito, refírese ás prácticas que tenden a favorecer a implantación do monolingüismo sobre a base do sacrificio das linguas máis débiles como xerme da intolerancia e a exclusión", fenómenos "incompatíbeis coas novas dinámicas sociais da integración e cooperación".
No manifesto ratificado na capital gala, os tres gobernos avogan pola diversidade cultural, intimamente vinculada á diversidade lingüística e "un dos alicerces das sociedades modernas, que constitúen, á súa vez, "un indicador esencial da saúde dos sistemas democráticos".
En palabras da secretaria xeral de Política Lingüística da Xunta, "pretendemos incidir na idea do fomento da diversidade lingüística e cultural como materia coherente de construír este proxecto común, que é Europa".
Respecto diso, Marisol López mostrouse "de acordo" coas conclusións do grupo de intelectuais a favor do diálogo intercultural, creado a instancias da Comisión Europea, segundo o que "o respecto pola pluralidade lingüística constitúe o fundamento da idea europea".
Así mesmo, a secretaria xeral mostrouse "convencida" de que a través da "unión dos esforzos e a colaboración" gañaranse espazos de uso para as linguas propias e contribuirase a afianzar na sociedade o recoñecemento da diversidade lingüística".
Fonte: gznacion.
[El Ideal Gallego] Impostura alarmista
Luís Álvarez Pousa
Hai quen se empeña en deslexitimar a lingua galega facendo dela o principal estigma da pobreza intelectual e da miseria social.
Van contra tódolos indicadores científicos, que refrendan a capacidade comunicativa e a riqueza multicultural daqueles que conviven no multilingüismo, sen por iso renunciaren á lingua social e politicamente máis desfavorecida. Hai quen, pese a que coñecen eses indicadores, e saben da lei pendular que sempre fai que a lingua de poder -a que un Estado obriga a coñecer, e ten por iso tódalas de gañar- domine ás que só o tocan tanxencialmente ou por delegación, como sucede co galego respecto do castelán, invirten a carga da proba e, nunha arroutada embustera, forzan un discurso vitimista que calquera persoa ben intencionada é quen de desenmascarar.
Tal é o caso da Mesa por la Libertad Lingüística que, facendo un casus belli do decreto que avala nos centros educativos o dereito constitucional que todo cidadán ten de coñecer as dúas linguas oficiais, non se privan os seus líderes de terxiversar a realidade para xustificalo. Teña ou non sentimentos encontrados respecto da normativa que busca reducir as kilométricas distancias que median entre o estatus do galego e o do castelán, calquera coruñés que observe a manifestación que, ao berro de "por la libertad lingüística, no a la imposición", terá mañá como escenario a cidade herculina, percatarase da impostura destes apóstolos do alarmismo lingüístico. Porque esa reivindicación nada ten que ver coa realidade que el experimenta a diario na rúa, nos diarios, nas televisións e nas radios, nos cines, nas facultades e colexios, nas garderías e nos patios de recreo, nas cafeterías e nos despachos das administracións, nos comercios, no fútbol e nas relacións familiares. Por outra parte, o TSXG ten avalado a legalidade do decreto, que se limita a garantir o bilingüismo escolar -o 50 por cento das materias en cada lingua, tendo en conta nos usos comunicacionais aquela das dúas que predomine entre o alumnado-.
Resulta chocante, por insolidario e porque demostra unha moi escasa sensibilidade democrática, que se pretenda demostrar con pancartas o que tódolos estudos desminten: que o castelán está en perigo porque tamén o está o dereito que ten cada cidadán a escoller a lingua que lle pete para comunicarse en sociedade. Manter esa argumentación estando como están documentados sobre o desasosegante retroceso nos usos sociais do galego, e especialmente entre os máis mozos, é demagóxico e fraudulento.
Fonte: El Correo Gallego.
quinta-feira, 7 de fevereiro de 2008
Grande-Marlaska rectifica: pequena vitória de quem nom se resigna ao desprezo, frente ao silêncio dos 'normalizadores oficiais'
Nom é nengumha novidade para o nosso povo receber desprezos mais ou menos abertos por parte das instituiçons do Estado espanhol. O lamentável estado dos direitos lingüísticos na Galiza é umha prova evidênte e constante de um défice democrático no actual estado unitário espanhol.
NÓS-Unidade Popular tem demonstrado na sua curta existência que a resignaçom nom é um dos seus sinais de identidade. A nossa teimosia em exercer os nossos direitos colectivos como galegos e galegas é umha constante da nossa actividade política, a nível de organizaçom e individualmente por parte da nossa militáncia.
A rectificaçom do desprezo com que o magistrado da Audiência Nacional tratou o nosso idioma numha providência oficial no dia 28 de Janeiro, recebida polos serviços jurídicos da nossa organizaçom e anexado a este comunicado, é umha mostra de que a perseverança e a denúncia constantes dam os seus frutos. Este, por pequeno que seja, implica umha rectificaçom oficial de um juiz, perante o eco que conseguimos dar ao seu atrevimento, que escandalizou sectores importantes da sociedade galega.
Queremos, neste senso, agradecer a difusom da nossa denúncia pública a meios de comunicaçom como Vieiros e Gznacion, e a entidades sociais como o Observatório para a Defesa dos Direitos e Liberdades 'Esculca' e a Associaçom Galega da Língua (AGAL).
Ao invés, queremos sublinhar o sepulcral silêncio de outras entidades às quais nos dirigimos para solicitar iniciativas que nom se produzírom, nomeadamente a Mesa pola Normalización Lingüística e o Movimento polos Direitos Civis.
Também é bem eloqüente o silêncio da Junta da Galiza e dos seus máximos representantes, o presidente Emilio Peres Tourinho e o vice-presidente, Anxo Quintana, bem como dos respectivos partidos, o PSOE e o BNG. Todos eles parecem mais interessados em pedir-nos o voto do que em representar com dignidade o nosso povo perante os ataques aos seus sinais de identidade.
Chegárom antes as "sérias desculpas" de Grande-Marlaska, substituindo formalmente a denominaçom de "dialecto gallego" pola de "lengua o idioma gallego", que as respostas de entidades e instituiçons supostamente defensoras da nossa dignidade lingüística e nacional.
Triste realidade a de umha autonomia que nom serve aos interesses da sociedade a quem se deve.
Permanente Nacional de NÓS-Unidade Popular
Galiza, 7 de Fevereiro de 2008
Fonte: NÓS-Unidade Popular.
quarta-feira, 6 de fevereiro de 2008
A Mesa reclama que se poidan cursar estudos de Lingua Galega en todas as Escolas Oficiais de Idiomas da Galiza
A oferta de estudos de Lingua Galega limítase nestes momentos ás EOI das sete cidades galegas
A asociación responde así á proposta electoral do PSOE de Andalucía de que se poida estudar galego nas Escolas de Idiomas desa Comunidade Autónoma
A Mesa pola Normalización Lingüística reclamou ao PSOE, e nomeadamente ao PSdG, que desde as institucións que gobernan “dean verdadeiras garantías de estudo do galego” nas Escolas Oficiais de Idiomas da Galiza, “territorio do que é idioma propio segundo a lexislación vixente”, antes de proporen a posibilidade do seu estudo, xunto co éuscaro e co catalán, nas EOI da Comunidade Autónoma de Andalucía, como a forza política á que pertencen Emilio Pérez Touriño e Manuel Chaves propón no seu programa electoral para as eleccións ao Parlamento andaluz do próximo 9 de marzo.
A Mesa recordou que nestes momentos “só é posíbel cursar estudos oficiais de Galego nas Escolas Oficiais de Idiomas das sete cidades galegas”, mais pola contra “non existe tal posibilidade” nas EOI de Vilagarcía de Arousa, Monforte de Lemos, Viveiro e Ribadeo. “Garantir que o estudo do galego sexa posíbel, antes de máis, no propio territorio onde se fala debería constituír para o PSOE unha das súas prioridades políticas”, sinalou a entidade cidadá en defensa do idioma, e “unha vez neses mínimos, o estudo da lingua galega pode estenderse a onde se quixer”.
Fonte: A Mesa.
terça-feira, 5 de fevereiro de 2008
Grande-Marlaska, magistrado da Audiência Nacional, denomina ‘dialecto gallego’ o idioma co-oficial da Galiza
NÓS-Unidade Popular quer dar a conhecer à sociedade galega um documento que ilustra a consideraçom que o nosso idioma merece ao magistrado da Audiência Nacional espanhola Fernando Grande-Marlaska Gómez.
Numha providência emitida polo referido juiz no passado dia 28 de Janeiro, em resposta ao pedido de um intérprete por parte da defesa dos quatro militantes de NÓS-Unidade Popular acusados de queimar umha figura em madeira que representava o rei de Espanha, Grande-Marlaska afirmou literalmente que
“en lo referente a [la] petición de designación de intérprete de dialecto gallego, ya se instó en su día por este juzgado de la Empresa encargada”.
É importante sublinhar que nom se trata de um texto informal que pudesse admitir um descuido ou lapsus linguae. Estamos diante de um documento judicial de tipo formal, emitido polo Julgado Central de Instruçom nº 3 da Audiência Nacional, que opta por um tratamento denigrante e de claro desprezo para um dos idiomas co-oficiais numha das Comunidades Autónomas que actualmente formam o Estado espanhol.
Em nossa opiniom, que um organismo judicial como a Audiência Nacional e um juiz como Fernando Grande-Marlaska se dem ao luxo de desprezar abertamente o idioma da Galiza é um facto relevante que deve ser conhecido pola sociedade galega e polas instituiçons da Comunidade Autónoma da Galiza. Mas é também necessário que se produza um pronunciamento dos máximos responsáveis da Junta da Galiza, o presidente Emilio Peres Tourinho e o vice-presidente Anxo Quintana.
Para NÓS-Unidade Popular, esse desprezo judicial ao nosso idioma constitui mais um indício do carácter reaccionário e anacrónico da Audiência Nacional, organismo judicial continuador do Tribunal de Ordem Pública franquista. Mais um motivo para novamente exigirmos a sua desapariçom.
À espera de umha reacçom institucional da Junta da Galiza, NÓS-Unidade Popular vai transladar o caso ao Valedor do Povo e aos organismos nom governamentais relacionados com os direitos civis e lingüísticos, nomeadamente o Movimento polos Direitos Civis, o Observatório para a defesa dos direitos e liberdades ‘Esculca’, a Mesa pola Normalizaçom Lingüística, e a Associaçom Galega da Língua.
A sociedade galega nom pode deixar passar um desprezo institucional como esse contra a nossa língua.
Direcçom Nacional de NÓS-Unidade Popular
Compostela, Galiza, 5 de Fevereiro de 2008
Fonte: NÓS-Unidade Popular.
segunda-feira, 4 de fevereiro de 2008
[Vieiros] A cota de plurilingüismo no programa de Rajoy só ten espazo para castelán e inglés
O presidente do PP di que "é ilóxico" que un andaluz poida aprender galego ou catalán.
Segundo o líder do PP, o Estado español é "o único do mundo onde os pais non poden elixir o modelo de educación que queren para os seus fillos". Ese poder de elección ao que aspiraría Mariano Rajoy para os proxenitores incluiría a posibilidade de evitar que estudasen galego, catalán ou éuscaro. "En moitos casos os nenos estudan nun idioma no que ao mellor non queren estudar", afirmou Rajoy este luns durante unha intervención na localidade gaditana de Algeciras.
Rajoy pronunciouse deste xeito despois de comentar a proposta que o PSOE andaluz incluirá no seu programa para as eleccións autonómicas do próximo 9 de marzo, na mesma data que as eleccións xerais, e cualificou de "ilóxico" que nas escolas de idiomas de Andalucía un estudante poida optar por galego, catalán ou éuscaro. En contraposición, avogou por reforzar a presenza do "inglés e as novas tecnoloxías a partir dos tres anos". "O castelán é a segunda lingua do mundo", insistiu o presidente do PP.
Fonte: Vieiros.
[Galicia Hoxe] Alfonso Álvarez Cáccamo, pesimista co futuro da lingua
“Se as cousas seguen así, a desaparición do galego chegará antes que os efectos do cambio climático”, alerta un dos principais renovadores da nosa escrita nos anos noventa.
Alfonso Álvarez Cáccamo (Vigo, 1952) cursou estudos de Filosofía e Letras e de Maxisterio. De vocación literaria tardía, foi un dos renovadores das letras galegas nos noventa. Publicou, entre outras, as novelas, Peito de vimbio (1988), As baleas de Eduardo Reinoso (1990)e O espírito de Broustenac (1996). Tamén publicou libros de relatos como O eco do Ramallón (1992), Xente de mala morte (1993) ou Tecendo panos (2000) e como poeta editou Na flor do vento (1999). É autor da Biografía de Xosé María Álvarez Blázquez (1994) e traduciu ao galego as novelas de seu pai, Na vila hai caras novas e Enchen as augas.
Que é máis que calquera outra cousa Alfonso Álvarez Cáccamo: poeta, novelista, narrador diverso, político non exercente, cidadán do mundo cos seus gustos, virtudes e defectos, quen?
Obviamente, para ser todo o anterior, hai que ser cidadán do mundo e polo tanto, se funciona ben a nosa cabeza e temos sensibilidade e interese polo que nos arrodea, como debe ser, temos que ter interese pola política. Eu son un espectador e un seguidor crítico da Política, con maiúsculas, unha dignísima profesión para a que hai que valer, e eu non vallo. Nunca estiven de acordo con esa división artificial entre novelistas, poetas, narradores, como se utilizásemos cerebros distintos para cada un dos xéneros. Eu son un artista escritor, pero tamén son un artista pintor e un artista intérprete ousado de certos instrumentos musicais, e un artista tallista e miniaturista, e fabrico curiosos reloxos e deseño obxectos? na danza son un desastre e no demais apáñome.
"Na flor do vento", ao meu ver e sentir é un bo libro, porén, a crítica pasou de largo. Por que, Alfonso?
A crítica está no seu dereito de pasar de largo. Ninguén lle pode obrigar á crítica a que critique. Eu non son deses/as, que os hai, que lles envían os seus libriños aos críticos e reseñadores para que falen da súa obra. Tanto me ten que falen como que non. Ademais neste caso non pasou tan de largo. Recibín dúas excelentes críticas de dous especialistas de peso e con criterio: Vicente Araguas e Teresa Seara. Non me podo queixar.
Como narrador a min sempre me pareceches moi lúcido, irónico máis que retranqueiro, pero sempre comprometido co social, coa historia que nos atinxe. "O bosque de Levas" é unha moi bonita novela que incluso foi levada ao cine. "O espírito de Broustenac" parece que tamén pasou desapercibido pola crítica, pero en moitos aspectos, na súa estrutura, sospeito que é unha novela moito máis interesante que "O bosque de Levas". Cal é a túa opinión, imparcial, por suposto?
A miña opinión non pode ser imparcial porque ambas as dúas novelas son froito da miña imaxinación. O Espírito de Broustenac, que foi merecedora do Premio García Barros, ten unha trama moito máis complexa que O Bosque de Levas, e non obstante me costo moito menos traballo escribila. De O bosque de Levas fixéronse dúas edicións nun ano e vendeuse moito máis. Penso que foi moito mellor publicitada e distribuída, en fin, que os editores a tomaron con máis cariño cá outra que é bastante mellor novela. Agora ben, O espírito de Broustenac, que foi traducida ao castelán, de ningunha maneira pasou desapercibida para a crítica, senón que foi a obra miña que máis e mellores críticas recibiu. Con todo, se eu tivese que escoller de toda a miña obra un título, sen dúbida quedaría con Xente de mala morte, da cal se fixeron catro edicións e foi merecedora do Premio Álvaro Cunqueiro.
A memoria cara a atrás? recordas como era e de que ía o primeiro texto que escribiches.
Perfectamente. Foi un poema, en castelán, que sei de memoria, e escribín aos once anos: Tras el cristal sucio de la vieja casa/ contemplo el paisaje de la tarde triste/ de un arcaico pueblo de tierra muy árida/ paisaje uniforme sin un verde simple. Dirijo la vista a uno y otro lado/ sin encontrar eso que tanto yo ansío/ sin encontrar eso que tanto he llamado/ sin encontrar lluvia verde mar o un río. Antes escribira, desde que collín o meu primeiro lapis, moitas outras cousas, a meirande parte delas rotundamente absurdas, pero que me provocaban moita satisfacción cando as lía.
Ti foches tamén cociñeiro antes que monxe?
Nunca fun nin serei monxe. Gústanme demasiado os praceres carnais, entre deles o de comer ben. Por iso fun primeiro cociñeiro mediocre e agora, cociñeiro esmerado. Monxe non, grazas.
Sobre que enfatizas e salientas máis na túa narrativa?
Coido que hai unha constante nela, incluso inconsciente, que é a da denuncia da soidade. Os meus personaxes case sempre son individuos solitarios, bastante absurdos, enfrontados ao mundo, antiheroes, perdedores : Tití, de Peito de vimbio, o malfadado Eduardo Reinoso, todos e todas os/as protagonistas dos contos de Xente de mala morte de Contos mamíferos, de Catapulta, Broustenac, Marcelo de Salas? Case sen querelo, tamén Culebrius, o protagonista dunha novela que está a piques de publicarse, aínda sendo un heroe trunfador, no fondo é unha vítima do mundo que o arrodea.
Es independentista ou procuras un Estado Federal sen máis, loxicamente republicano, claro?
A pregunta ten o seu aquel. E se non fose nada diso? Pois si, resulta que algo diso son. O meu soño sería unha República Federal Ibérica na que os estados soberanos, como Galiza, se asociarían se así o desexara o conxunto da cidadanía.
Marxismo e nacionalismo son conxugábeis, posíbeis, ao teu ver?
Ser marxista é ser de esquerdas, incuestionablemente. Ser nacionalista non significa ser de esquerdas en absoluto, e boa mostra a temos no nacionalismo español rancio e actual ou o que vén sendo a práctica política do PNV, CIU e BNG cada vez máis tendentes á súa dereitización. Todos estes grupos están moi afastados do marxismo. ¿Por que non van ser compatíbeis marxismo e nacionalismo?
Cal é a Galiza que agardas?
O que máis me doe, por enriba de calquera arela política dunha Galiza dona de si mesma, é a perda do idioma. Eu, malia que haxa agora unha corrente de optimismo verbo da recuperación do idioma, son moi pesimista. Se as cousas seguen así, a desaparición do idioma galego chegará antes que os efectos do cambio climático. As porcentaxes de nenos criados e educados en galego que manteñan na adolescencia a lingua materna é decepcionante, sobrecolledora. Semella que o galego é unha lingua para determinados momentos. O incumprimento da pobre Lei de Normalización Lingüística é lamentábel e o papel de certos grupos de profesionais do ensino que propugnan a igualdade de ambas as linguas, incluso con recollida de sinaturas, é dun cinismo tan burdo que dá noxo. É incríbel que sexan xentes ás que se lles supón un alto nivel cultural e que deixen que enfraqueza e morra, con esas actitudes reaccionarias, un tesouro cultural de tan trascendental importancia como é unha lingua. Vivimos nunha sociedade que non logrou superar o autoodio. Antes dábame carraxe, agora só podo sentir vergoña. E os primeiros que dan mal exemplo son os políticos que, parece ser, non teñen tempo de estudar (outros só repasar) o galego e non obstante son capaces de largar parrafadas en inglés se fai falla. As xergas Touriñesa e Feixoense son un insulto ao idioma. A fala Quintaniá é a que máis se semella ao galego.
Este ano se lle dedica a Xosé María Álvarez Blázquez o Día das Letras Galegas. Que tes que dicir?
Que dedicarlle esta homenaxe é de xustiza e algo agardado desde hai anos. Xosé María Álvarez Blázquez foi un excelente poeta e narrador, un investigador, recuperador de textos, cronista, historiador, arqueólogo e editor cunha achega erudita á cultura galega extraordinaria, rigorosa e orixinal. A súa máxima virtude foi a modestia, o traballo silandeiro e gozoso fóra das parceliñas do poder cultural figurón, sen cobadazos para aparecer nas fotos, sen arritmias cardíacas por non ver o seu nome en letras de molde, en fin, sen a vaidade da que fixeron e fan gala bastantes escritores e intelectuais actuais desexosos de figureo paifocoforme.
Chegou a modernidade a Galiza ou estamos agardando por ela?
De verdade que non sei que é iso da modernidade. Se a modernidade é o abandono da cultura e do idioma, o consumismo atroz, trocar o Gaudeamus igitur polo himno ao botellón, a unificación cultural á baixa, os grupúsculos que recollen sinaturas contra o uso do idioma galego nos institutos, a interpretación do Himno Galego ao xeito flamenco, que os Tonechos se mofen dos nosos escritores e escritoras no Día das Letras, que os responsábeis da Televisión Galega o consintan, que non se lles caia ao chan a cara de pura vergoña aos do PP cando critican os demais todo o que eles non fixeron en dezaseis anos e aínda por riba o crean, que os adolescentes non poidan vivir sen móbiles, que non se poida falar en ningún local nouturno por mor da música enlatada, que non se poida cantar xa nas tabernas, que xa se vendan teléfonos móbiles para naipelos, que se ocupe en todos os informativos de todas as canles de radio e televisión máis da metade do tempo para falar de fútbol, que todo o mundo repita as mesmas frases estúpidas como "pois vai ser que non" ou "a pregunta do millón", que siga habendo eses tópicos inxustos e ingratos contra os ensinantes e os profesionais da sanidade, que a xente conduza como canallas, que xa non se usen os intermitentes, que xa non exista a cortesía, que a xente non saúde, que dea ganas de vomitar acender calquera canle de televisión, que só a Radio Galega emita no noso idioma, que só haxa dous periódicos en galego (un xornal e un semanario), que os nenos e nenas pasen horas diarias co messenger e non xoguen aos pinchacarneiros? se a modernidade é todo isto, prefiro volver á Prehistoria.
De tarde en tarde fas certeiras incursións no xornalismo, a que se debe tanta tardanza?
A que ando máis ocupado do que quixera. De todos os xeitos, gustaríame ter unha sección fixa nun xornal porque motivos cotiáns para falar hai de abondo, e cumpriría co compromiso. Nunca o solicitei a ningún director de ningún xornal. O xornalismo de opinión é un xénero moi atraente e francamente meritorio, e en Galiza hai moi bos e boas xornalistas, e algúns excepcionais, na radio, como María Antonia Iglesias. Ás veces ficas abraiado cando comprobas como algúns, que sempre escribiran en galego, se pasaron ao idioma cervantino. Seguramente viste máis, ou pode que iso forme parte da modernidade, ou pode que do autoodio, coa tristísima ilusión de que che lean no Café Gijón.
Que che di "Sonetos del alba insomne"?
Que é un fermoso poemario escrito en castelán polo meu pai e que el nunca viu publicado. Foi unha xenerosa decisión tomada polo Instituto de Estudios Vigueses a da súa publicación xa hai uns anos.
Cal é o teu próximo libro?
No ano 2008 publicarei dous novos libros: a Fotobiografía de Xosé María Álvarez Blázquez que sairá en Xerais, con textos, cronoloxía, pés de fotos e coordinación miña e no que tamén colaboran Manuel Bragado e o meu irmán Xosé María, e unha novela que publicará Galaxia que se vai titular A revolución dos globos: vida de Culebrius. Ademais teño outros encargos menores, como prólogos, nos que ando metido. Hai tres anos que teño a promesa da publicación dun novo libro de poemas, Sebes contra o vento, que dorme nun recuncho da editorial que me prometeu editalo. Agardo telo nas miñas mans antes de que a Parca me leve a ese Lugar sen Nome onde agardo que non vaian algúns que eu me sei.
E si nada fose verdade, Alfonso?
Por sorte, e ás veces por desgraza, todo é verdade. Se non fose verdade, tarde ou cedo, saberíase. O tempo pon a todos no seu sitio, as verdades agroman e florecen, as estatuas de granito convértense en cartón pedra; outras son derrubadas; os falsos, féridos e duros que non nos entenden non, pasarán a ser chacoteiros personaxes que non ocuparán nin as marxes das enciclopedias máis trasnoitadas; os petimetres de mente retorcida formarán parte do po e nin as formigas se acordarán deles; os que coidaban que a rúa era só deles só serán no futuro personaxes do entroido coma o loro Rabachol; só un dos tres bigotes seguirá figurando na Historia: o de Charlot, os outros dous, o de Hitler e o do outro, o amigo de Bush, por fortuna acompañarán o loro Rabachol, e que me perdoe tan notabel e simpática ave, a ave que tisca cañamóns, porque o outro AVE non o verán os meus netos, se algún día os teño.
Fonte: Galicia Hoxe.
[20 minutos] A festa non vai parar
María Yañez Anllo
Con este título unha canción «dance» está a arrasar nas discotecas do país. O retrouso ten a mesma ciencia que o de calquera outro en calquera idioma: A festa non vai parar/ Contigo quero xogar/ Esta noite voarei/ co son dance do meu DJ. A única diferenza, e novidade, é que está en galego. E o máis asombroso é que non se fixera antes.
Porque a lingua principal do gando (con cariño) que acudimos ás grandes macrodiscotecas como Hermo de Muimenta, LP-45 de Ordes ou Tattoo da Estrada somos máis ou menos da aldea e falamos máis ou menos en galego. En cambio, os carteis, os camareiros, fálannos en castelán. Di DJ Son1c que cando pincha A festa non vai parar, composta por el, a disco entolea. Cancións en inglés e castelán hai a patadas, e esta triunfa porque chama a atención. Neste mundo onde todos competimos contra todos, marcar a diferenza é esencial. E este gando está desexando que nos boten pienso pensado (só) para nós.
Fonte: 20 minutos.
domingo, 3 de fevereiro de 2008
A CTNL solicítalle a Política Lingüística a inmediata convocatoria das axudas para normalización lingüística
Debido a que a día de hoxe aínda non existe o Consorcio de Planificación Lingüística, é necesario que a Xunta de Galicia convoque de inmediato as axudas para a normalización da lingua galega desde as administracións locais.
Ante a escasa incidencia que tiveron estas axudas en anos anteriores, é preciso que se modifiquen os seus obxectivos, o obxecto, as funcións propostas para os servizos de normalización lingüística (SNL) e os criterios de concesión.
A Coordinadora de Traballadores/as de Normalización da Lingua (CTNL) solicitoulle á Secretaría Xeral de Política Lingüística da Xunta de Galicia que, debido a que en febreiro de 2008 aínda non existe o xa anunciado para 2007 Consorcio de Planificación Lingüística, se convoquen de inmediato as axudas para a normalización da lingua galega desde as administracións locais.
Nun escrito dirixido á secretaria xeral, Marisol López, a CTNL expón que en novembro de 2007 xa elaborou un informe sobre a escasa incidencia que tiveron na creación e consolidación real de SNL as axudas que a Xunta lles concedeu para ese fin ás entidades locais. Dese informe desprendíanse, como principais datos, que dos 41 concellos aos que a Xunta lles concedeu unha subvención en 2007 para a creación dun SNL, só 26 crearon finalmente ese servizo, dos que 19 volveron pechalo despois de 2 ou 3 meses de actividade e só 7 tiñan previsto mantelo activo máis aló de finais de ano.
A CTNL detectou que os motivos desa escasa incidencia das subvencións no incremento e estabilidade de SNL son, principalmente, dous: a tardanza habitual na publicación da convocatoria e o obxecto, os obxectivos, as funcións propostas para os SNL e os criterios de concesión das propias axudas.
Estas subvencións ás entidade locais para a normalización lingüística deberían servir para potenciar a creación de estruturas estábeis de intervención social para o fomento do uso do galego entre o conxunto da cidadanía desde os concellos. Isto é, para a creación e estabilización de servizos de normalización lingüística territoriais dotados de recursos materiais e humanos suficientes e con capacidade de intervención no conxunto da sociedade (mentres non se cree o xa anunciado para 2007 Consorcio de Planificación Lingüística e mentres del non poidan formar parte todos os concellos que libremente queiran adherirse para así ir creando estruturas comarcais de planificación e intervención lingüística que traballen de xeito coordinado).
Anteriormente, en xuño de 2007, a CTNL xa lle enviou ao conselleiro de Presidencia, Administracións Públicas e Xustiza, con copia para a secretaria xeral de Política Lingüística e para a directora xeral de Administración Local, todas as achegas e datos relativos a esta situación, mais, polo momento, non foron tidos en conta.
Fonte: CTNL.
sábado, 2 de fevereiro de 2008
"Galicia Bilingüe"? em Ferrol nom vos queremos nem ver
Um colectivo defensor da imposiçom do espanhol no nosso país, que para maior sarcasmo se chama "Galicia Bilingüe", anunciou um tour pola Galiza com um autocarro de promoçom das suas propostas antigalegas, defensoras da morte lenta e mansa do galego. As mesmas ideias que até hoje tenhem defendido os principais partidos espanhóis (PP e PSOE) nas instituiçons existentes no nosso país.
O fruto desse monumental engano chamado "bilingüismo harmónico" é hoje a situaçom alarmante da nossa comunidade lingüística, o risco de desapariçom do galego como língua real e a sua reduçom a dialeco do espanhol sem uso social significativo. É isso o que defende essa associaçom renegada que quer trazer a Ferrol o autocarro da infámia, o autocarro contra qualquer possibilidade de construirmos umha Galiza como sempre foi e como tem que ser: umha Galiza em galego.
Por isso, a Fundaçom Artábria quer fazer pública a sua repulsa à presença no nosso concelho do infame autocarro dessa associaçom que constitui umha vergonha para todos os galegos e galegas com consciência do que somos e com orgulho de termos um idioma com mais de um mílenio de existência, que consideramos a nossa única língua nacional: o galego.
Galicia bilingüe: nom vos queremos nem ver.
Fundaçom Artábria,
Ferrol, 2 de Fevereiro de 2008
Fonte: Fundaçom Artábria.
[Vieiros] Entrevista com Xosé M. Sarilhe “Ningún partido ten un interese real pola normalización lingüística”
O ex presidente da Mesa presentou esta semana en Compostelo o libro 'A impostura e a desorientación na normalización lingüística'.
Xosé Manuel Sarille (Lugo, 1956) non ten cancelas na lingua. Este xoves presentou na Gentalha do Pichel (Compostela) o seu último libro: 'A impostura e a desorientación na normalización lingüística', publicado por Candeia Editora. Sarille, que presidiu a Mesa pola Normalización entre 1986 e 1997, dedícase agora ao ensino e ás colaboracións xornalísticas en radio e prensa. Como el mesmo di, con certa retranca, “son un pouco marciano e supoño que o que digo non é politicamente correcto”.
Vieiros: O Estatuto de Autonomía trouxo un recoñecemento legal para a lingua. Aínda así, a perda de falantes foi moito máis acelerada precisamente nas últimas dúas décadas...
X.M.Sarille: Hai un recoñecemento ao mesmo tempo que a sociedade galega sofre unha das maiores transformacións da súa historia. Pasamos de ter un 80% de poboación rural a ser unha sociedade eminentemente urbana. Isto prodúcese en pouco máis de 25 anos. Que é o que ocorre? As cidades marcan as grandes dinámicas de castelanización. Outro factor é que dende os anos 80, cando se aproba a Lei de Normalización Lingüística, até a actualidade o país deixa de ser pobre para pasar a ser rico. Podemos ter déficits pero estamos dentro do primeiro mundo. Estamos diante dun proceso difícil. Galiza é un país rico pero con pouca capacidade para funcionar como sociedade complexa.
- Nos últimos anos houbo un relaxamento na militancia lingüística?
Pasaron moitas cousas. Nos anos 80 moviámonos nunha sociedade onde todos os emisores estaban moi próximos e sobre os que podiamos actuar. Hoxe é unha sociedade moito máis virtual e moito máis diluída. A militancia transformouse porque é moito máis difícil obter uns resultados concretos...Aínda que tamén é certo que hai máis relaxamento.
-O decreto de galeguización é suficiente para inverter a precaria situación do idioma no ensino? O bipartito está a variar as vellas inercias?
O programa do bipartito di que hai que ir á plena galeguización. Pero eu non creo que o Goberno teña unha política lingüística. Non hai interese. Tiñamos un proxecto de decreto á catalana e acabamos nun á balear, pensando que aí se ía sumar o PP. Foi unha torpeza política tremenda. Hai que deixarse de trangalladas porque este decreto nin se vai cumprir. Incluso, naquelas circunstancias, creo que o decreto do PP foi moito máis audaz.
O problema é que non hai un interese real de ningún dos partidos pola normalización do idioma. Non quero dicir que, por exemplo, na militancia nacionalista non haxa compromiso o que digo é que o stablishment do BNG non ten ese interese. Aquí aplícase un ritual nos discursos que non corresponde logo coa práctica real.
-As guerras arredor da normativa dificultaron tamén o proceso de normalización...
A guerra de normativas foi un atranco gravísimo para levar adiante a normalización. Son dúas estratexias antitéticas pero semellantes á hora de enfrontarse: uns que ven a aldea como o paraíso lingüístico e outros que ven na literatura medieval a idade de ouro da lingua. Gástase unha enerxía impresionante e, mentres, ninguén se dá conta das transformacións.
-Cal é a pócema máxica para a normalización?
Eu non a sei. O único que fago neste libro é un diagnóstico. O que si digo é que hai catro problemas que é imprescindíbel solventar: Un compromiso real das forzas que din ter unha maior conciencia; ter unha clase política mellor formada; abordar o problema dunha sociedade global; e a necesidade dunha aproximación, xa non digo gramatical, ao portugués. O que non é lóxico é que non haxa, por exemplo, libros en portugués nas bibliotecas galegas
Esta sociedade ten tres partidos políticos que ensaiaron as súas políticas en concellos, deputacións e Xunta. O resultado foi o que foi. Nos concellos galeguízase o papeleo interno, os letreiros...pero a lingua precisa moito máis. Non hai novos ensaios que pretendan ir máis aló.
